ATY KU DITA VRITET ME BUBULLIMË!
Nji pjesë e imja, ecën majës malit
fluturon nën qiellin gri.
I thërras por ajo nuk më dëgjon
ka humbur në natën e errët,
nuk e di në ç’drejtim ka shkua!
I thërret zogut të natës
por ai, çjerret dhimbshëm.
Ikin lisat,
vrapojne me çmendurine e hienave
e pylli nuk ashte ma pyll
por nji lëndine e shkretume.
Zogjtë kane ik në malin Brinjëthyer
aty ku dita vritet me bubullimë,
kanga e bylbylit i thërret zanës së heshtun
që ledhaton, syrin e diellit të ngrime kallkan
e nusja e luleve,
vajin e qyqeve ka në buze.
Kali i harbuar i dhimbjes
shpinen e ka të lagun
troku i tij, len gjurmë në gure
hana vashërore nuk i ban ma dritë
se yjet kanë vdekur.
