Eh, si jemi zalisur kësaj moshe uloke,
zvetënimit të shpirtit si shpërblim i pistë
kur magjistarët qesëndisin pa
Dhe sypamja jonë nuk e kapërcen më gardhin
e fqinjit tonë në hasmëri.
Veshët na kapin tek – tuk ca lehje qeni
te kulla e vjetër, ku fryn era furí.
Hapaçalas zhvendosemi përgjatë një shtegu të ngushtë
aty te një pemë e tharë
majë gurit curr pa emër
te një djerrinë me bimë gjëmbaçe ku kullosin gomerët.
Ajo është prona jonë e fundit
që trashëguam për së gjalli
para se të shndërrohemi në mumje të përjetshme
para se fletët e portës së hekurt të mbyllen me kërcëllimë.
Jemi për çudi gjallë brenda një sarkofagu vetëvuajtës
me oksigjen të kufizuar ku frymëmarrja topitet
gjithashtu lëvizja bëhet me gjymtyrë të penguara në skiç
sepse rruga s’duhej të ishte aq e gjatë pa një fund
pa një kontogramë përmbyllëse me një hiç.
Na duhet një veshje prej amianti që na mbron nga zjarri
sepse jemi edhe ne një pemë e thatë
sepse mund të digjemi
në vend të urëve prej druri nga pylli
dhe pastaj të ketë një urnë me hirin tonë.
Mbase dikush më vonë mund të eksplorojë
arketipin tonë prej shekujsh fosilizuar.
Jemi këtu një histori e mbyllur, në bumerang
një rrotë e ndryshkur që duhet të ndalojë së ecuri
pasi ajo energji e saj e pakët kinetike
do të shndërrohet në nxehtësi fizike për tokën.
Dhe aty post mortum do të shkrihet gjithçka
aliazh mishi, kockash, gjaku dhe fryme.
Në Ahiret lutjet tona do të bëhen hiri i përjetësisë
një piramidë prej avulli nga frymëmarrja jonë e fundit
e mbetur pezull si fjalë perëndish
Dhe kafshimet e gjarpërinjve
velenë më nuk do t’i ndjejmë
ose do t’i ndjejmë aq sa ndjen një mumje
aq sa ndjen një gur i shndërruar në Santa Croce.
