Në një oqean mendimesh,
zhytur në thellësi të tij,
mbytur nga kujtimet e së kaluarës
më erdhi ndërmend një amforë e çmuar.
Kishte rënë nga anija e ëndrrave
kur çante dallgët e stuhisë,
në oqeanin e rinisë së shkuar.
E pandryshkur kish mbetur,
ruajtur nga shija e kripës dhe e shkumës
veshur me petk fisnikërie,
si Penelopë e Uliksit më ngjante.
E lashë aty ku ishte.
I trembur nga bukuri e saj mahnitëse,
s’e ngrija dot.
E rëndë pesha e dhimbjes
për ta nxjerrë lart.
E lashë aty ku ishte.
