Angela Kosta dhe poezitë e saj në gjuhën e huaj hindu.
Nënës Sime
मेरी माँ के लिए
मैंने कई पंक्तियाँ लिखीं
आँसुओं के लिए अंतहीन छंद,
दर्द प्रेम
तुम भी कहाँ हो मेरी माँ!
मैं तुम्हारी बंद आँखों को एक बार अच्छाई से भरकर चूम लेता हूँ!
मैं तुम्हारे अभी भी गर्म हाथों को वैसे ही सहलाता हूँ
जैसे तुमने एक बार किया था;
मैं तुम्हारे असमय बुढ़ापे की झुर्रियों को अपनी उँगलियों से छूता हूँ,
तुम्हारी सुस्ती को स्वीकार न कर पाने के कारण,
मैं अनन्त पीड़ा के गवाह आपके भूरे बालों को छूता हूँ;
आप मेरे लिए अपूरणीय हैं,
तो तुम मेरी माँ सोफी ही रहोगी;
मैं तुमसे हमेशा असीम प्यार करता हूँ,
एक देवी की तरह,
तुम मेरी रूह में रहोगे;
कोई भी मुझे यह विश्वास नहीं दिला सकता
मैं तुम्हें फिर कभी नहीं देखूंगा और वह भी इस जीवन में
अब तुम यहाँ नहीं रहोगे;
क्या तुम्हें मालूम न था कि मेरी साँसों में तुम रहोगे?
अगर मैं जीऊंगा तो क्या तुम भी जीओगे?
आपकी एकमात्र खूबसूरत मुस्कान
मैं सितारों की चमक में पहचान लूंगा
जबकि पुरानी यादों का ब्रह्मांड मुझे पूरी तरह से मोहित कर लेगा।
तुमने मेरे जीवन को रोशनी दी
कष्टों के धैर्य से मुझे बड़ा करना
और आपकी नेक, शुद्ध आत्मा के प्रति महान प्रेम के साथ;
बोलो, जरा बताओ तो सही
एक आखिरी शब्द!
मैं कैसे पकड़ना चाहूंगा
आप
खुशी के आँसुओं के बीच;
मेरी माँ, कृपया इन छंदों को चुपचाप पढ़ें
नहीं रहते!
आह, काश मैं समय को चुनौती दे पाता,
वही मौत की बुराई
और रसातल में
मैं अभागे भाग्य को भी नष्ट कर दूँगा
मैं क्रूर दुष्ट को दूर भगाऊंगा
और मैं फिर से तुम्हारी गोद में बैठूंगा
ठीक वैसे ही जैसे मैंने एक बच्चे के रूप में किया था
जहां मुझे बहुत शांति और शांति मिली.
मैं कितना खुश था
जब तुम्हारे हाथों ने मेरी आत्मा को गहराई से सहलाया
और मेरा पूरा अस्तित्व तुम्हारे छिद्रों से खिल उठा;
कृपया अपनी आखिरी सांस में मुझे मत सुखाओ माँ
आकाश से परे मत जमेरा
Ti Grua…
तुम नारी…
तुम नारी,
एक नाजुक शहीद,
खोई हुई दृष्टि से मुड़ा हुआ
जहाँ कोई फुसफुसाहट न हो,
गंदी जिंदगी से हताश रोना
लाल मिट्टी के आँसुओं में,
व्यथित आत्मा के भीतर सन्निहित नाखून खरोंच;
तुम नारी,
उठना!
अपने आप को उन सभी चीज़ों से अलग कर लें जो आप में “देवी” को नकारती हैं;
सीमा से निहत्था
धैर्य का, हिंसा का
उस फीके घूँघट को फाड़ डालो
अंधेरा शाश्वत मुखौटा;
अपने आप को उन लोगों से मुक्त करें जो आपके होठों पर नम आपकी दुर्लभ मुस्कान के टपकने के लायक नहीं हैं;
तुम नारी,
जिया पुनः!
अपने हाथ वहाँ खोलो जहाँ जीवन की शक्ति साँस लेती है;
फिर से खिलें
गाना…
मुस्कान…
घृणित होने की जेल से अपनी आज़ादी के लिए चिल्लाओ,
वह आपके अस्तित्व का मार्ग निर्धारित करता है;
तुम नारी,
तुम महान हैं
तुम अनोखे हैं
तुम पवित्र हो;
तुम जियो!!!
Një Copë Kothere
एक रोटी का टुकड़ा”
एक रोटी का टुकड़ा
अपना पेट भरने के लिए
दिन और रात के लिए;
जीवन साथी,
जो दुखी अस्तित्व को चिल्लाता है, देखो पर रुकें कुछ ही देर मे समाप्त हो जाना
क्रूर भाग्य से हार गया पैदा होना;
ये सब किसकी गलती है?
मैं स्वयं क्या दोषी हूँ?
क्या हम ईश्वर द्वारा अवांछित थे?
क्या हम गलत दुनिया में आ गये थे?
मैं चाहता हूं,
अदम्य भूख,लापरवाही
प्रचुर मात्रा में गायब हो जाना
हमें इनोपिया में आनंदित करने के लिए;
मैं चाहता हूं,
मैं बादलों में रहता हूँ और अपने आप को ब्रह्मांड में हवा से भर लो; अब तक धूप से गर्मी बढ़ रही है जमे हुए खून को महसूस न करना, मेरे भाइयों की फीकी दिल की धड़कनें,
पीले, फटे हुए होंठ
आपके पैरों के नीचे की ज़मीन की तरह;
रोटी का टुकड़ा,
बिखर मत जाओ!
आपको बहुगुणित करने वाला यीशु कहां है?
कोई जवाब नहीं !
मेरे पास सिवाय है रोटी का यह टुकड़ा मेरे दिनों की दौलत!
“Nënës Sime”
Kam thurur shumë vargje
shkrime pa mbarim
për lot, dhimbje, dashuri.
Në to bën pjesë edhe ti e shtrenjta nëna ime.
Puth sytë e tu gjysëm të mbyllur
dikur të mbushur plot shprehi mirësie.
Të ledhatoj duart akoma të ngrohta
ashtu siç bëje edhe ti.
Përshkoj me gishtërinj
rrudhat e shumta të pleqërisë tënde të parakohshme
pa mundur ta pranoj lëngimin tënd
prek thinjat në flokët e tua
dëshmi vuajtjesh në përjetësi.
E pazëvëndësueshme je për mua
nëna ime e shtrenjtë
të dua pafundësisht
si perëndeshë, e re, do të mbetesh
gjithmonë në shpirtin tim.
Askush nuk mundet të më bindë
se më nuk do të të shoh
se në këtë jetë më nuk do të jesh.
Nuk e dije se gjithmonë
në frymëmarrjen time do të mbetesh?
Nëse unë jetoj, do të jetosh edhe ti?
Buzëqeshjen tënde të çiltër
në vezullimin e yjeve do ta dalloj
ndërsa universi i mallit do të më pushtojë.
Ti më dhe dritën e jetës
më rrite me durimin e mundimit
dhe me dashurinë e madhe
të shpirtit tënd të vyer, të pastër.
Folmë, të lutem veç një fjalë të fundit më thuaj
sa do të doja të të shihja
mes lotësh gëzimi duke u përqafuar,
Lexoji vargjet e mia nënë
të lutem heshtur mos rri!
Ah sikur të sfidoja kohërat, sëmundjen ligësi
e në humnerë gjithçka të gremisja
të pafatin fat ta largoja
dhe të strukesha përsëri në prehërin tënd
ashtu siç bëja kur isha fëmijë
teksa gjeja paqe e qetësi.
Sa lumturohesha teksa duart e tua
ledhatonin brendësinë e shpirtit tim
gjithë qenien time të lulëzuar nga poret e tua.
Mos më venit me gulçin tënd të fundit
të lutem nënë përtej qiellit mos ik!
Ti… Grua…
Ti… Grua…
Martire e brishtë
e tkurrur me vështrimin e përhumbur
aty ku nuk ekziston një fije zëri apo shprese
britma dëshpërimi nga jeta e ndotur
në lotët e përzier me baltën e kuqe,
thonj… gërvishtje
mishëruar brenda shpirtit të përvuajtur.
Ti… grua… Çohu përsëri!
Zhvishu nga gjithçka që mohon
“Perëndeshën” brenda teje!
Çarmatosu nga kufiri
i durimit, i dhunimit!
Hiqe vellon e venitur
maskën e errësirës së përjetshme.
Çlirohu nga ai që nuk i meriton
grimcat e buzëqeshjes tënde të rrallë
e lagësht në buzët e tua.
Ti… Grua…
Jeto sërish!
Hapi duart ku merr frymë forca e jetës.
Lulëzo përsëri!
Këndo! Buzëqesh!
Ulëri për lirinë tënde
burgut të jetesës së neveritshme
që perëndon rrugëtimin tënd.
Ti… grua…
Madhështore… Unike… Hyjnore.
Jeto!
“NJË COPË KOTHERE”
Një copë kothere për t’u ushqyer
për të shuar urinë e kushedi prej sa orëve
shoqëruese e jetës
që ulërin ekzistencën e mjerë
e ndaluar tek pamja e përhumbur nëpër kohëra
të zhdukura nga fati mizor për të lindur.
Kush e ka fajin për të gjithë këtë?
Çfarë faji kam unë vetë?
Mos vallë nuk ishim të dëshiruar nga Zoti?
Mos vallë kishim ardhur në botën e gabuar?
Uri famëkeqe moskokëçarëse
që zhdukesh në bollëkun e mirazhit
që të gëzohemi në fukarallëk.
Sa do doja mes reve të isha
me ajrin e universit të tejngopesha.
Të ngrohesha në diellin kaq të largët
për të mos parë gjakun e mpiksur
për të mos ndjerë rrahjet e dobëta
të zemrës së vëllezërve të mi
të zbehtë, me buzë të çara
si toka nën këmbët e tyre.
Kothere buke mos u shkërmoq!
Ku është Krishti për të të shumuar?
Nuk kam ç’përgjigje vetes t’i jap
përveçse kësaj copë kothereje
që nuk e di nëse kam të drejtë ta kapërdij.
Përktheu në gjuhën hindu: Biswananda Sinha. Ai ka lindur në Indi, në qytetin Silchar në vitin 1966.
I apasionuar mbas letërsisë, ia arriti të bëhej poet dhe shkrimtar; ka publikuar dy romane të cilat u shkruan në gjuhën bengalese. Gjithashtu dy librat e tjerë me poezi i ka shkruar dhe publikuar në gjuhën anglisht “When my soul speaks – Kur shpirti im flet” dhe “Light smiles – Buzëqeshje të lehta”. Ato janë vlerësuar mjaft nga lexuesit sepse veprat e autorit në fjalë, kanë tërhequr vëmendjen e kritikëve të letërsisë në Indi, Evropë dhe Amerikë. Biswananda Sinha është vlerësuar me ”Çmimin e Letërsisë Rabindranath Tagore” nga DRDC, Qeveria e Indisë për kontributin e tij të rëndësishëm në letërsi dhe me Çmime të Ekselencës nga platforma të ndryshme të njohura të letërsisë dhe poezisë angleze në mbarë botën. Biswananda Sinha është një emër i suksesshëm në letërsinë bashkëkohore indiane.
