E FJETUN BRENDA SHPIRTIT
Rete tjerren në qiell
si vargan vjen stuhia,
pikat e shiut bien rrëmbyeshëm
Zana e bores lëshoi piskamë
Se nuk e ndjeu kush dhimbjen
që plasi udheve të ngrime,
me kokrra loti që mbeten në pemët e thame.
Bardhësia e bjeshkëve
trishtueshëm vështron kokën e njeriut
që tundet si bisht laraske,
e trembin mëndimet
me turravrap i bjen fushës përmes
por kallinjtë e grurit nuk janë pjek.
Në korridore, zjarret e mbulueme me hi
mbajne gaca të fjetuna
sa t’u frysh ato ndezen,
e prushi i ndezun, zgjon
zjarrin e fjetun brenda shpirtit
pikat e shiut nuk e shuajne etjen e prushit.
About Post Author
