Arqile V Gjata :Disa mendime mbi “trekëndshin”:mendim-gjuhë-kulturë në poezinë e Stefan Martiko!
PUNUAR NGA Arqile V Gjata
Kumtesë Studimore!
gjata.arqile2@gmail.com
I dashur lexues !
Më ka ënda të rek shkurtimisht disa mendime për veçansitë e poezisë të poetit Stefan Martiko!!!
Subjekt nuk do jenë prurjet e shumta poetike të Stefanit, por do përmend detaje të trekëndëshit
-Gjuhë-mendim-kulturë ndër vargjet e poetit!!!
Natyrishtë, shpreh bindjen se nuk marrë përsipër të bëjë krehje të thelluar të arkitekturës inxhinjerike të fjalës poetike, të ngjizur ndër vargjet e Poetit .
Thonë se njeriu vlen aq sa di, por në një masë të madhe vlen dhe sipas mënyrës se si ai ( S.M në këtë rast ) e thotë atë që di! .Trekëndëshi i mësipërm është një pllajë ku lëvizë trashgimija gjuhësore e shoqërisë.
Si e tillë ajo (gjuha) evolon dhe përsoset e gjitha në funksion të shoqërisë të cilës ajo i përket.
Stefan Martiko e ka aktivizuar më së miri ndërgjegjen e tij gjuhsore.
Kësisoj ai i ka dhënë maksimumin e rendimentit sasijor . Tek krijimet e tij është justifikuar tërësisht parimi i ekonomis gjuhësore.
Sa për ilustrm, se si ky trekëndësh, që përmenda më lart…
=Mendim-gjuhë-kulturë. është aq monolit e i gërshetuar, sa të duket si një i vetëm.
Te poezia ‘’Siujdhesa’’ Stefani mediton :
– Popujt e mbetur në atë
siujdhesë i morën iu zbrazën ujin prej / mushkrive, u dhanë frymë dhe
pastaj i vunë të lëvizin rrotën / ose karburant brenda makinës
të digjen.
Mendimi është universal dhe po kaq i mbështjellë me shumë kulturë poetike.
Dhe më tej bie fjala te poezia ‘’ Pessoa ‘’, Fjala ka ndërtim linear, por është strukturore:
– Pessoa…ende na tregon se sa e përgjegjëshme para nesh
duhet të jetë e ardhmja…
Tek ‘’ Shpirti i një humbëtire’’ thotë: -..është ajo ëndërra…
shpirti i një humbëtire ku bien
tër zogjtë që iu shuan
motorat nën krahë të fluturimit!
* * *
Duke lexuar poezin e S. Martiko lexuesi e prek realitetin e mekanizmit gjuhësor duke patur fjalën në themel si brum arkiteture.
Po të kqyrësh me dashamirësi dhe ndjeshmëri poetike krijimet e Stefanit, konstaton se pothuaj se në të gjitha poezit e tij, del në pah inxhinjeria e mekanizmit gjuhësor në kushtet e decentralizimit gjuhësor (ky fenomen po konretizohet së tepërmi në migracion tek krijuesit ) .
Si PËRFAQËSUES I MERITUESHËM I POEZIS MODERNE, me doza hermetike.
Stefani të josh me fjalën e tij poetike, për dëshirën tuaj le të lexojmë vargje nga poezia…
ZONJË,APO LULE JE?
– Mos u mbështillë ashtu tërë armatura
pare se të korret bari,
lulet leri në kullotë bishat
zonja ime e bukur!
Frymëzimi e shoqëron autorin kudo ku merr frymë dhe poezia fiton një rëndes të fuqishme, si pasojë e fjalës së tij.
Kështu ndodh gjithkund, edhe te vëllimi ‘’Heshtat e barit ‘’ dhe te ciklet e tija të fundit :
– Një hënë përsipër
si metafora më e bukur e mendjes së njeriut,
Atë natë
jo vetëm poetët do të dorëzonin leje-kalimet
për të hyrë në atë parajsë …
Poeti S.Martiko duke synuar të arrijë alternativa të ndryshme dhe të shumta, ka indetitetin e tij social, kulturor e gjuhësor… Kësisoj, zgjerimi dhe shtimi i vazhdueshëm i kuptimisë, që ka çdo fjalë e tij (nënkupto vargun), i ka dhenë parësi
kushtit barazfuqi teorike të fjalës poetike!
Në shumicën e poezive Martikoja flet dhe mediton nëpërmjet kuptimit teorik të fjalës.
Ku fjala faktike e shkruar në letër, ka vetëm vlerën fillestare, ndërsa mendimi, imagjinata, dritë-hijet e së kundërtave takohen shumë largë ;
Për ti lën të kuptoj lexuesit, se asgjë nuk jepet falas (sidomos në poezi)
Si rrjedhojë poeti kërkon nga lexuesi elitar punë shpirtërore të vullnetshme për ta ndier poezin si një dhuratë të çmueshme . Si për shëmbull te poezia
‘’ Prej kafkës rrjedh truri i tepërt’’
–Kur dëgjojmë veten, kjo kuvendore
E lashtë e ka hapur portën,
po rrjedh prej kafkës tani
tru i tepërt.
Si dhe në 83 poezitë
‘’Njeriu brenda teje që s’duket’’, ‘’Jeta mbi kal nuk lodhet’’
Natyrisht shmbuj të tillë në prurjet poetike të Stefanit janë të shumta, por po mjaftohem me një shëmbull karakteristik të vargut të Martikos :
– Këtë mëngjes të pashëm kalorsjak…
Dhe akoma më kot bien për të
kambanat.
Ai është i bukur…
me kovat e ujit në duar,
që ujiste lulet
shpirt njeriu ishte.
Ndër këto vargje lexuesi ndjen rrjedhje deri në ngopje shpirtërore.
Shpirt njeriu ishte, dhe Stefani i tillë është, shpirtë njeriu dhe në poezi .
* * *
Në poezin e S.Martikos lexuesi, jo vetëm ngarkohet emocionalishtë, por dhe dallon mënyrën si e vendos fjalën,si e ndërton vargun, si e thur poezinë. Poeti përbën një shkollë të vetin, ndoshta si konluzion, nuk gaboj kur them se…
=SHKOLLA POETIKE E VARGUT TË MARTIKOS do jetë nyje studimi nga kritika dhe estetë të ndryshëm
. Mendoj, se ka ardhur koha, që pena të mendimit kritik dhe estetë në botën mbar shqiptare, të marrin përsipër angazhimin e studimeve të poetëve dhe prozatorve të veçant, që kanë arritje dhe pika kulmore në krijimet e tyre letrare.
Pas imendoj, se nuk ka një mënyrë të kritikës të mirëfilltë letrare, që përveçëse disa recesjoneve që botohen në shtypin shqiptarë në Athinë, ose në ndonjë rjet elektronik.
Kjo bën që letërsia (proza dhe poezia)të hallakatet në vlerësime subjektive, ti për mua dhe unë për ty .
Dhe ky, pak a shumë është një realitet, që sigurishtë duhet huluntuar.
Dua të shpreh mendimin tim rreth një fenomen, që dalëngadalë po zë vënd e pa vënd ndër poezit e Stefanit, kjo dukuri bën pjesë në metodën e modernizmit ekstraabstrakt, pra, mungesa e shenjave të pikësimit .
Kjo mënyrë e të shkruarit bën, që Mendimi Estetik dhe Kuptimi Teorik i Fjalës të krijojë antipode, që gjithësesi krijohet një absurd, jo vetm në gjuhësi, por dhe artistikisht.
Dhe për më tepër bën që ta largojë lexuesin, pasi lexuesi kërkon të gjej veten, shpirtin dhe rinovimin e vlerave të tij!
Si te poezit ;
‘’Njeriu është bimë’’,
‘’Jeta i lutet vdekjes’’
dhe në ndonjë tjetër!!!
Diskutm i mbajtur në takimin letrar kushtuar poetit Stefan Martiko!!!
About Post Author
