Bashkim Golemi
Një kujtim ….
Histori dhe poezi shkrimtari
ALBANESE : BASHKIM GOLEMI
SHQIPERI – SCUTARI
NJË COPË NGA JETA IME NËN DIKTATORSHIPIN.
Ishte mesi i dhjetorit, kur u çlirova nga shërbimi i detyrueshëm ushtarak. Dy vjet nën krahë. Në kohën time të lirë po shkruaja. Isha duke menduar gjatë ushtrimeve, dhe pastaj, kur pushova, vargjet po buronin nëpër faqet e fletores sime. Ishte koha të mendoja për jetën time. Jetova me nënën dhe dy vëllezërit e mi. Nëna ime shkëlqente nga gëzimi. Unë isha djali i madh, shpresa e tij, mbeti jetim që në moshën gjashtë vjeçare. Indomani erdhi për të takuar një shok fëmijërie. U përqafuam dhe u ulëm për një kohë të gjatë. Kishim kaq shumë për të treguar. Në fund pyesja veten nëse mund të shkruaj një recital muzikor për jetimoren.
E kam pranuar. Pas dhjetë ditësh nxënësit recituan dhe kënduan. Përfaqësuesit e Partisë më falenderuan dhe u larguan. Pas disa ditësh bëra një tjetër muzikor me një shkollë tjetër. Përsëri përfaqësuesit më falënderuan, duke më quajtur “shkrimtar i ri” dhe u larguan. E njëjta skenë si gjithmonë. Tridhjetë ditë punë të vështirë, vullnetarizëm dhe vetëm duke marrë falënderime. Unë e kisha bërë detyrën time për popullin. Si e bëra shërbimin ushtarak. Drejtoresha e jetimores donte të më merrte si mësues në shkollën e saj. Fatkeqësisht përgjigja e komitetit ishte “JO”. Edhe pse tashmë e dija këtë. Unë isha biri i armikut të tyre. (Një armik imagjinar. )Kaluan një muaj ose dy, dhe unë punova për riparimin e makinave elektrike, në vendin ku po ndërtonin një hidrocentral, larg qytetit tonë. Bëmë pak rrugë me autobusin. Vrapuam mbi urë për të hipur në makinat e transportit inerti.
Në kodër, pranë lumit, kishin vënë një portret shumë të madh të sekretarit të Partisë. Dukej sikur pushtoi kodrën. Në fakt, ai ishte diktatori i vendit.
Pas një viti pune, isha bërë person emergjent. Në këto raste, kur të gjithë shkonin në shtëpi, unë rrija vetëm edhe gjithë natën, për të mbaruar një punë urgjente. Shtriva kokën në tavolinë për 2 orë, edhe pse nuk mund të flija ashtu.
Pa shkuar në shtëpi vazhdoja të punoja me bashkëpunëtorët e mi deri në fund të ditës së punës. Ishte mbijetesa ime. Të punosh shumë për t’u bërë e domosdoshme. Ishte lufta ime për jetën time.
Një ditë, gjatë mëngjesit, një person, një shkrimtar, erdhi të më takonte.
Ai ishte përfaqësues i Partisë. Ai donte të botonte një Antologji, me materiale shkrimtarësh të ndryshëm. Një tregim dhe katër poezi është zgjedhur ndër kompozimet e mia. Indomaniaku më falënderoi me fjalë të mira për materialin tim.
“Ju jeni një talent i vërtetë. ” – më tha. “Stili juaj është unik. “
Unë, duke buzëqeshur, e përshëndeta. Duhej të kthehesha në punë. Një moment më vonë ai më telefonoi:
“Mos shko! Prit një minutë! Kam diçka për të të thënë. ” U ktheve nga shkrimtari, dhe me një vështrim kureshtar u përgjigj po, duke pritur.. .
“Ju duhet të shkruani një poezi për Liderin tonë. Është e domosdoshme. “
Nuk u besova veshëve. Këmbët më dridheshin. Ndjeva sikur ai më kishte dhënë një lajm të tmerrshëm. Sikur të vdisnin disa anëtarë të familjes. Fytyra ime e qeshur u errësua. Mu desh të shkruaja për diktatorin tonë, vrasësin e intelektualëve që kishin studiuar në universitete jashtë vendit. Xhaxhallarët e mi dhe babi im gjithashtu ndoqën studimet në Universitetin e Firences.
Ata kishin helmuar babain tim dhe shkuan larg prej tij.
Nëna ime vinte nga një familje e pasur. Tani ajo ishte e detyruar të bënte punë më të rënda si burrat. Ajo duhej të vuante. Ajo ishte e dënuar të jetonte një jetë ferri.
Inati dhe urrejtja nuk duhet të dilnin nga zemra ime. Një ironi tragjike më kishte marrë jetën. Mora frymë thellë. Duhej të isha i qetë, i kujdesshëm. Duhej një maskë për fytyrën. Shumë e vështirë për natyrën time të vërtetë.
Maska e mbijetesës.
Ai nuk kishte pse ta kuptonte se çfarë po ndodhte brenda meje. Isha si një vullkan brenda një deti, por jashtë i qetë. Nuk mund të thoja JO. Absolutisht Ndryshe dera e burgut do të ishte hapur për mua, si armik i popullit. Pra, lamtumirë “liri”. Në vend të kësaj, edhe njerëzit jashtë ishin si të burgosur. U përpoqa ta bëja maskën time të buzëqeshë Thuaj:
“Po. Do ta shkruaj. Sa më shpejt të jetë e mundur. Është një nder për mua. “
Edhe unë u befasova … Nga dolën këto fjalë. Mendova se maska ishte e mishëruar. Ai kishte krijuar një person tjetër brenda meje. Duke dashur të dal nga aty, e përshëndeta:
Ditë të mbarë! “
Dhe unë kam ikur. Fytyra ime kishte ndryshuar ngjyrë. Më duhet ta shkruaj, thjesht po i them vetes ndërsa punoja. S’ka rrugë tjetër. Sepse nuk kam zgjidhje tjetër. Por si? Çfarë mund të them për diktatorin tonë? Nuk e di si kaloi orari i punës. Mendimet e mia ishin mbyllur brenda një kafazi pa ajër. Ishte si të thuash: “Të rrosh apo të mos rrosh. ” – “Çështje jetë a vdekje. “Në fakt, dy mënyra për të thënë të ndryshme, por të barabarta. Gjithmonë ata.
Kur u ktheve në shtëpi, nëna ime më shikoi e shqetësuar. Për ta qetësuar i thashë:
“Po më shpërthen koka. Kishim shumë gjëra për të bërë. Asgjë tjetër. Së shpejti do të kalojë. “
Por e dija që ajo nuk më besonte. Ajo e njihte shumë mirë djalin e saj. Mamaja ime nuk kishte pse ta dinte se si ishin gjërat në të vërtetë. Ai nuk duhej ta dinte pse. Dhe natën vonë, teksa përpiqesha të bindja veten, (maska fliste patjetër për të shkruar poezinë time), mu kujtua portreti i diktatorit në kodrën pranë urës së lumit. Fantazia e mashtrimeve filloi të zgjohej. U zhyta në një botë që nuk më përkiste, mendova krahun e saj mbi lumë, si një hark triumfi. Të gjithë ne punëtorët kaluam nëpër urë, nën krahun e tij duke djegur mbeturinat Borgheiane, të cilat kishin mbetur nga e kaluara. Supozohej të mendonim si komunistët. Kështu, pak nga pak, teksti filloi të fliste. Fjalët ishin si një kokë me dy fytyra. Një pjesë e jetës sonë të bukur buzëqeshi dhe duartrokiti nga lumturia e rreme. Ndërsa tjetri errësohej dhe deformohej nga dhimbja. Kjo ishte jeta jonë e vjedhur, me një buzëqeshje të ngrirë në buzë. Ironike, e veshur me hipokrizi dhe falsitet. Më në fund mbërriti lajmi i pritur.
Kishin vendosur që poezia ime e shkruar për diktatorin të ishte më e bukura në Antologji.
E dija. Nuk mund të ishte ndryshe. Ai është mbi gjithçka tjetër. Çfarë turpi! Më e keqja erdhi kur erdhën për të më falënderuar, si një poet i madh që kishte shkruar një poezi të bukur. I nderuar nga të gjithë. Poezia ime ishte gënjeshtra më e bindur. Me se e vertete. Ishte e shkëlqyer.
Fatkeqësisht u mësuam me gënjeshtrat tona, me duartrokitjet për jetën tonë të mrekullueshme. Isha aq i ri, plot ëndrra të robëruara.
Pas nje viti, edhe pse fitova cmimin e pare per nje poezi te gjate, do terhiqem nga jeta e shkrimtarit tim. Vendosa të mos shkruaj më. Pjesa më e mirë e vetes time ishte e vdekur brenda meje.
Vetëm pas 47 vjetësh u zgjova dhe fillova jetën time të re.
Tani jam vetvetja. Unë jam gjallë. Unë qëndroj me ty. Do të ishte mirë sikur të më pranonit kështu si jam, vërtet, i sinqertë në vargjet e mia, në botën time.
B.G.
Poesia di Bashkim Golemi
U KTHEVA.
Ishte fillimi
e pranverës.. .
Zgjimi i jetës.
Por pas një shfaqjeje
dhe një verë e vetmuar
unë kam qenë atje akoma
në ditët e hershme
nga Vjeshta.. .
U ktheva,
duke ecur në trotuare,
mbuluar me gjethe,
ndërsa bien ngadalë
nga pemët e mëdha.
Degët gati u zhveshën
nën një qiell të ftohtë.
U ktheva,
dhe unë kam parë
lumi i etur.
Ndoshta ëndërrova shiun
se nuk kanë rënë.
Io,
vitet
që nuk mundëm të jetonim.
U ktheva në përqafim
ëndrrat,
që kisha lënë pas.
Në çdo hap të rrugës
atë që bëja çdo ditë,
duke ecur përgjatë trotuareve.
Shkëlqimi i Diellit
në rrjedhën e lumit
Pamjet e natyrës
Admiroje veten nga ura.
Për të shijuar
ato shikime
në imagjinatën time.
Rrahjet e zemrës
si cic tak-taku
e kohës që kalon.. .
Dielli po hyn brenda
brenda zemrës sime.
U ktheva përsëri në të
për të gëzuar çdo moment.
Çdo buzëqeshje.
Çdo emocion.
Pëlhurë me kanavacën e ëndrrave.
Spërkatur me pluhur yjesh.
U deshifrua
nga drita e hënës.
U ktheva përsëri në të
në këtë qytet të bukur.
Për të marrë me vete
një copë Diell.
Një copëz jetë,
nga jeta ime.
About Post Author
