Poezi
Sa cel agu drite mengjesesh,
shaloj kembeve drejt barit tim,
edhe po aq serish ne kthim :
sa nisa ta njoh jeten,
ose ajo te driteroje mua,
neper rruge te kape te verteten,
s’lashe kund pa e kerkuar :
kudo mu pergjigj genjeshtera.
Duke i rene botes se tere,
qe kur lind, deri ku perendon,
kilometer pafund bere,
turme njerezish kamelaone,
dhe tufa ujqerish, edhe qener,
keshtu, kilometer pas kilometri,
luta per vete, fiks dy meter vend,
se une jam ai qe s’jam,
qe e pija kafen ne kembe,
ose jam ai qe s’isha heres,
tash me ha dreqi me dhembe:
njeriu, bashkudhetari i jetes.
