Mbill farën e shpresës…
Me dashuri ndaj jetës udhëtojmë me mendje në botën e mirazheve të pa fund’tme !
Udhëtojmë në trenin mbushur me ëndrra të dendura.
Ndryshojnë shumë gjëra ndërkohë që ne plakemi mendimesh.
Ndonjëherë dobësitë tonë veniten dhe forca ndalet, dhe sikur biem në gjumin e vdekjes.
Pas një zgjimi nga mori ëndërrimesh përpiqemi të mbajmë fort timonin e jetës nën hijet e buta.
Hutueshëm , por duke shpresuar në përmbushje të dëshirave të panumërta.
Në dhomat e shpirtit rrëmojmë, aty ku kemi mbjellur farën e shpresës, ku futemi herë pas here për të parë filizat e çelur.
Flemë e zgjohemi duke parashikuar ditë të bukura, gjëra të çmuara për të mos i braktisur kurrë ato.
Ditë pas dite pret e pret, sytë e brishtë shohin përtej, e n’pëshpëritje buzësh nxjerr ofshama të buta duke thirrur ah, jetë më mbaj dhe pak, më përqafo e më llasto sikur të jem një fëmijë i pa rritur !
Duke fshehur ankthin brenda i thërrasim njëmijë e një arsyeve të jetës.
Pema e shpirtit loton si shiu i kësaj vjeshte për ekuacionet e pa zbërthyera , si serenata vinë tinguj zhurmues e fshehen thellë në labirintin e errët.
Vetëdija ndonjëherë fsheh ndjenjat dhe i bën copa akulli nga mendimet pa fund.
Ç’nuk na thotë mendja e shkretë që qëndiset me elegjinë , por kujtesa zgjohet dhe i futet ëndërrimeve dhe nis të shkrijë akullin stalaktik , nis të hap dritaret e zemrës për post të gjithave.
Uni ynë nisën të degdisë dashurinë për jetën edhe pak, ashtu në avujt e dridhshëm të vjeshtës që kalb gjethet e rëna dhe ripërtërihen sërisht.
Ashtu jemi edhe ne si gjethja në maninë e rënies.
Pushojmë në dimrin e egër dhe ngushëllohemi me shpresën që mbajmë si hejmali nën lëkurën tonë deri në ditët e diellta.!
Begu Davë 11/ Tetor/ 20
