Bota paqe kërkon
Në këtë botë të errët, qetësi nuk gjenë,
As yjet dhe as hënën, gjëkund nuk sheh,
Nga kjo perde e zezë, që botën ka mbuluar.
Pse se grisin këtë perde të zezë,
Hëna dhe yjet të ndriçojë pa fund,
Dhe një ditë e bukur të lind plot gëzim,
Dhe dielli të shkëlqejë me rrezet e tij.
Të ndalin ato rrufe që qiellin e nxinë,
Të ndalë atë dorë që vretë pa mëshirë,
Ti thajë lotët në syt e fëmijëve,
Tu japë gëzim dhe mos ti lërë jetimë.
Se loti jetimit është shumë i rënd,
Janë gurë që dhe dheu si mbanë dot,
As një det dhe oqean ti nxë,
As dhe rrezet e diellit si thajën dot.
Bota kudo paqe kërkon,
Dielli i artë të ndriçoj çdo ditë,
Fëmija të buzëqesh si lulja në pranëver,
Këtë botë ta zbukuroj me lule pa fund.
