Brixhilda Dede-I Panjohuri

I PANJOHURI

Befas u ndodha në një park.

Ashtu e lagur, e vetmuar.

Si zogu dridhej në degë të zhveshur.

Dhe shpirti im i ligështuar.

Dimër, në shpirt, dimër në stinë.

Vështirë ta kapërxesh këtë prag.

Teksa lotët rrjedhin lumenj,

mbytur heshtjen e pafaj.

Një vërshëllimë a zë bilbili.

Më bën të ndalem e të shtang.

Sytë të kaltër, tërheqës ishin.

Ngjarë me qellin e pafaj.

Një çadër më la në dorë dhe iku,

Teksa shiu rridhte litarë.

Makthi më shtrëngoi zemrën,

Si ketri degës, pas erës së marrë.

Teksa ri e sjell ndermend, mbetur pa mend.

Vallë, të ish njeri,..a perëndi!!