Buzëqeshjen ti ma mbjell-Brixhilda Dede


BUZËQESHJEN TI MA MBJELL

Kështu do të jetë përjetë e mot.

Si mbi tokë e nën dhe me të njëjtën forcë

dashuria do të flasë.

Tokës trndafil këmishëbardhë.

Qiellit, ylli më i rrallë.

Jashtë, hija jote e pandarë.

Ndërsa hyj venash, gulçuar ndezur zjarrë.

Rilindur, si për herën e parë.

MOS PYESNI

Mos pyesni ç’ farë karakteri ka një fytyrë që qesh vetiu,

Përgjigjen mereni vetë.

Mos pyesni në është familjar, a ka miq të mirë,

Lexoni, shkëlqimin e syve të tij të ndritur.

Mos pyesni, në është intelektual a i sjellshëm,

Vështroni shpirtin kur i flet e ju lotoni prej dashurie.

Është si të thuash, një rreze e pakapshme drite e shtresave të larta atmosferike.

Sikur re të laheshin prej shiu, sjellë shkëlqimin e diamantëve të tokës, kthjelluar ndriçimin,

Planeti gji, nuk do të njihte dështimin.

Atëherë, jeta do të ishte përjetësi.

(DEDIKIM)