Ç’far morëm veç humbje kohe:Venetike Cako


Venetike Cako

Rendim ti dhe un, mes kujtimesh largë,

Atje, bregut oqeanit, ku frikën të fusnin dallgët,

Në rërën e imët, që përzihej llum e baltë,

heshturave rrugë, sikur vdekja të ndiqte pas,

Mbi krahët e ëndrrës, veten mbanim gjall.

Këtij vendit të largët, zilin kurr s’ia patëm,

Shkuam edhe ikëm, bregut ç’far lam pas,

Veç humbje kohe, malli që na dogji zemërat,

Ëndrrat që vinin natës, ditës ikënin vrapit,

E lodhur dashuria, sikur qe dal nga varri.