Deti dhe Unë
Krahëve të diellit arratisem që të shikoj në sy
Të vij dallgëzimit tënd të ëmbël det i kaltër,
Ulur bregut rri me zemër të hapur tek ty,
Çuditërisht
Shpirti të rrëfehet edhe për guvën e tij.
Në ekstazë për ty tretej e mpakej
Hekurat me dhëmbë i këput
Portës së dimrit drakonik thinjur, plakur…
Dhe ti që më dëgjon
Pa më gjykuar;
Qan e qesh me mua
Në liri pa me robëruar,
Në të vetmin vend në botë
Aty gjej ëndrrën e lulëzuar që aq shumë e dua!
Me ty ndjehem hanë plotë,
Sofrës tande malluar pi gosti,
Me frutat tua mrekulli e me perlat zbukuruar,
Shampanjës së shkumëzuar ngremë dolli.
Të dua det, të dua,
Në valë, dallgë e stuhi!
Ti hap krahët dhe unë me hov të lidhem pas qafës
Nëpër lugina valësh bregut e në thellësi,
Shkrij akullin e ripërtërihem
Loz e qesh me stërkalat si fëmijë
E vallëzojmë valsin dashuror
Me gjithë qenien time prek fundin në pafundësi.
Ti m’i ndez dritat e shpresës
Mi dhuron jetë jetës
Si kandilit tënd të përjetshëm.
Në ujin blatuar me shijen e kripur
Perëndimit me diellin zhveshur në të portokalltë,
Muzgut kur hana të derdhet mbi gjoks e ndritur,
Që flakëron ndjenjën e zjarrtë
Sodisim qiellin duke shijuar yjet mjaltë.
Vetëm uji yt barazon njerëzit pa klasa e rrallë,
Unë aty ndihem gjallë,
Pëshpërit me ngazëllim
Numëroj sa herë frymën ma ndalë
Thellë detit tënd më mbaj
Aty me ngujo dashurisë që të mos dal!
Je ëndërr që kur larg teje ndodhem s’guxoj ta them
Në përqafimin tënd me afsh duke notuar e gjej,
Deti im – bekim,
Ndreq në ledha çdo gabim
Melhem i shpirtit tim!
Gjelina Maçi Keçi
