Kristo Çipa
DHE NË YJE VARËN DJEPE
( Baladë)
Kushtuar tragjedisë që ndodhi në Pilur në 1750. ku koshadhet turke shkatëruan fshatin duke vrarë rreth 200 burra, gra, fëmijë e pleq!
Ç’është kjo psherëtimë jetime
Moj bijo o o o?
-Vjen gjëma me kryeqyqe
Grykës lumit hingëllinte
Moj mëmo o o o!
. . .
Në kubet hark jatagani
Tespijet këput Sulltani
“ Pilurjotë , baltë do hani
Nga Palermua tek Kalbaqi!”
Këndon qyqja në dy male
Dy përrenj marrin sinjale
Nga veriu tre koshadhe
Shën Thanasi del në varre.
Jatagani turk me presë
Çelik në kudhrën e hilesë
Vjen nga Urra e Qabesë
Dhe erën kërkon ta vdesë….
Vërshoi gjaku e shoi zjarrin
Flaka e dogji të gjallin
Shpirti trupit s’ia gjen varrin
Dhe mitrës foshnjën ja marrin.
Gjaku i priftit skuqi mjekrën
Si vjeshta kur e pjek shegën
Kokëprerë e vazhdon meshën
Malet dhe shentorët heshtën.
Atje poshtë tek kroi i Zonjës
Një fëmijë i flet shqiponjës
“ Më dërgo krahët e thonjët
Të marr babën e mëmëzonjën!”
Një grua kutalanua
Shkon si reja mbi përrua
Me burrin sakat, ngarkuar
Në ishuj për ta shpëtuar
Pa dëgji,, o Zoti ynë!
Ngreja qiellit çatinë!
Të shikosh gjëmë-llahtarinë
Dhe zogjtë mbetën jetimë…
Në Krakur pëllet një ka
Të zotin thela kur pa
Me brirët-heshta që ka
U vërsul e shkoi mbi ta!
Osmallinjtë qiellin rrjepin
Hëngrën fushën, thanë djepin
Nëpër gjak e mbytën demin
Që të zhduknin amanetin
Dyqind trupa pa firomë
Pleq edhe fëmijë të njomë
Qe masakra që s’ka gojë
S’ka profet që ta gjykojë…
Gjaku si jorgan mbuloi
Hiri përbrenda trazoi
Shpirti i fshatit që shpëtoi
Brenda amanetit roi
Më shumë se trupi dhëmb toka
E ndanë si kulaç në copa
Fermanët, ferra dhe llohra
Prenë njerëz, vramë kohra!
Plagët mbuluan me sherqe
Nëpër yje varën djepe
Në vetëtima për vete
Atje hodhën rrënjë jete..,,
