Dhe qesh, qesh…
Mos m’i mbaj brenda lotët,
Në botë s’ka njeri që s’ka qarë.
Lëre të lahet me ato, qielli,
T’na rrëmbej çasti kur deti merr zjarr.
Bluja, jeshilja, e verdha, e arta,
Flenë, po do kthehen prapë në agim.
Dhe ne, veshur këtë herë me të kaltëra
Si flladi i Jonit me erën e Çikës n’përqafim.
Shuaj ekranin! Ёshtë mardhur.
S’e shoh dot vdarjen e vendit tim.
Ata-atje, dhëmbëndritur, mishkalbur,
Shpresoj që një ditë të kenë ikiur pa kthim.
S’i shoh, Zemra ime, më verbon babëzia.
Armanin të shoh apo Benzat e shtrenjtë?
Dhe qesh, qesh… Të jetë kjo vallë liria?…
“Të rrosh mes të thjeshtëve”, thotë mësimi i shenjtë.
