Dhimbjet
Dhimbjet e shpirtit futen vetë në damarë
Herë të dhëmbin më shumë e herë më pak
Shpesh i shpërndaj si ujëvarë nëpër ugar
Gjërat e vogla s’i vë si mollët në kandar.
Kur më dhëmb, më fort ndihmë kërkon
Zemrën e bëj hambar për fjalët në poezi
Shpirtin e bëj dallgë e valë që nuk mbaron
Trupit i jap vetë një rizgjim të ri
Me duar e sjell shpresën për të ardhmen
E me sinqeritet prek majën në çdo mal
Me gjithë trupin e këmbët i turrem dallgëve
Ja lë kohës që shëron fjalë e plagë.
Fjalët që dua t’i them i ndaloj të mos dalin
Cdo të keqe e mbyll në një trastë të leshtë.
dhe i rrukullis nëpër hone a që prekin flladin
dhe i bëj si gjethe që rri nëpër degë.
Asnjë njeri që jeton nuk e mëkatoj
Dua vetë vetes t’i bëj ballë me guxim
Dua të ndez zjarr me njerëzit që s’i njoh
Të ngroh duart që kurrë të mos më ngrijnë.
