Dhimitër Shkurt
Kam humbur rrugën
Unë, “shoferllëkun” e kam filluar në rrugicat e lagjes time.Në atë kohë, ishin në modë karrocat me kushineta.Ne, që I kishim baballarët zanatçinj, ishim më të privilegjuar. Ngjiteshim me karrocën në krahë gjer lart, e më pas, lëshoheshim tatëpjetë me shpejtësi, duke mbajtur fort timonin, si shoferë të vërtetë. Rrugët ishin të qeta, pa shumë qarkullim, dhe ne, zotër të saj.Shtonim shpejtësinë, dredhonim majtas e djathtas, e nuk na ndalte kush, veç kur ndalonte karroca vetë.
I doja rrugët e lagjes time.
Pak e nga pak, rrugën që ëndëruam, na e morën, siç ua morën Tomkës dhe shokëve të tij. Dita- ditës, rruga bllokohej, tjetërsohej, copëtohej,errësohej…
Shkolla, na e zgjeroi horizontin për rrugët që lidhin fshatrat, qytetet, vëndet.Këto I mësonim nga gjeografia.Paralel, pothuaj në të gjitha lëndët, filluan të na përmëndin një rrugë të re që ecte vëndi ynë.Kjo ishte rruga ideale, parimore, më e mira në botë.Kjo, falë aftësive të timonierit tonë të rrallë. Alternativë tjetër, nuk kish.
Atëherë, mbaj mënd një si biçim anekdote që qarkullonte gojë më gojë.Ajo fillonte me pyetjen;
-Kush është rruga më e drejtë në botë?
Nuk të linin të imagjinoje një rrugë të tillë, kur, kapak, të vinte përgjigjja;
-Rruga më e drejtë në botë është, marksizëm-leninizmi!
Në përfytyrimin tim fëminor, nuk arrija t’a shpjegoja anekdotën. Qeshja dhe tundja kokën..
Të djelave, merrja rrugën për në teatrin e kukullave.I ndiqja pothuaj të gjitha shfaqjet. Një ditë më bëri përshtypje një skenë e çuditshme.Një fëmijë kishte hypur, jo në një karrocë me kushineta, por, në një makinë të vërtetë.Zbulova, se makina nuk lëviste aspak.Zhvendoseshin objektet pas saj, duke na dhënë përshtypjen se makina fluturonte me 100.Në sfond, të verbonte, qielli me rreze të kuqe.
Rritesha, dhe kuptoja, se edhe makina e kuqe nuk lëviste më.Kishte ngelur në vënd.Ndriçonte sfondi dhe dëgjohej borija e saj. Ishte autobuzi që na priste të hypnin, sapo të dilnim në jetë.
Por ishte edhe një autobuz tjetër që lëvizte pa zhurmë, dhe kur kalonte nga lagjja ime, më ngjallte një emocion të veçantë. Ai autobuz, transportonte minatorët, nga qyteti, në minierë.Ata njerëz të lodhur e të vuajtur, më dukeshin njerëzit më të drejtë, më të ndershëm. Ata hapnin rrugë e nxirrnin mineral, në një botë tjetër. Vërtet, ata nuk I shihte dielli, por as I digjte rrezja e kuqe.Mendoja, se ata njerëz, do të hapnin rrugë të reja, të vërteta, me shofer të zotë, pas gremisjes së autobuzit të kuq.
Por u gabova..
Kur u shembën muret dhe u hapën rrugët, meqë rruga e majtë nuk devijonte shumë nga ‘’rruga më e drejtë në botë’’,unë hypa në autobuzin që devijoi, djathtas. Ishte rrugë e re, por shoferin e morrëm nga makina e kuqe. Na udhëzuan, të mos kalojmë pranë oxhaqeve dhe minierave sepse, ishte ters.Më kujtonte disa shoferë të kohës tonë, të cilët nuk tregonin kurrë orën e saktë të mbërritjes, me frikën se prishej makina.Shoferi ynë e mori timonin dhe nuk e lëshoi kurrë.Në stacionet ku ndalonte, hypnin më shumë, afaristë dhe bodigardë, dhe zbrisnin minatorët.
Më të qetë ishin pasagjerët në autobuzin e majtë.Problemi atje ishte me shoferët e shumtë që donin të merrnin timonin.Më ngjante me atë historinë e vlonjatëve. Vlonjatët duan të gjithë të zenë 4 vendet e para. Dhanë e morën, e më në fund e gjetën zgjidhjen. Timonin tashmë do ta vendosnin në mes të autobuzit, ata do të uleshin të gjithë nga njëri krah, dhe autobuzi do te ecte për së gjeri.
Keshtu vazhdonte gara mes dy autobuzave. Herë shkonte para njeri, e herë tjetri.Por kur ngeli pas autobuzi ynë, në vëndet e para plasi sherr I madh. Unë, nuk durova më. Zbrita nga autobuzi I djathtë, jo që të ngjitem tek tjetri, por që të ec në këmbë.
Marr në telefon time shoqe, ta njoftoj për vendimin tim. Ajo heshti një çast, e sikur ta kishte gati përgjigjen, tha;
-Kot hype në atë autobuz.Ti je I ndjeshëm dhe nostalgjik, si ne.
Hodha sytë nga autobuzi I majtë.(Për çudi të dy autobuzët tashmë kalojnë nga e njëjta rrugë). Brënda tij kishte zhurmë.Në fund ishin ulur disa me stemë të kuqe. Dremisnin. Nga mesi, mezi mbaheshin në këmbë disa pensionistë. Askush s’ua lëshonte vëndin të uleshin.Ndërsa disa ‘’specialistë’’, mbanin një stemë ku ishte stampuar portreti I shoferit, kryetarit. Këta brohorisnin e çirreshin duke lëshuar parrulla drejt shoferit. Nga jashtë nuk ua kuptoja fjalët, por më ngjanin me ato thirrjet tona, kur niseshim në ndonjë eskursion me shkollën, duke inkurajuar shoferin;
Shoferi ynë do raki
Që të ecë me shpejtësi.
Iku edhe autobuzi I majtë.Mbeta I shastisur në udhëkryq. Tymi I zi që lëshonin dy autobuzët, ma mjegullonte vështrimin për të ecur.
Kisha humbur rrugën!
U zhgënjeva edhe unë si Dritëroi, dhe nuk di;
Ku të futem s’gjej vënd tjetër
Ku të qesh e ku të qaj
Majtas, vrap më dalin dreqër
Djathtas, vijnë e presin djaj.
26-3-2022
Marre nga blogu personal i autorit
About Post Author
