Një dialog me mendjen time pata,
Dil i thashë asaj mos rri më në pranga,
Dua të më thuash,si të është dukur jeta !
Më trego të vërtetën, pa gënjeshtra.
E di që je lodhur, ke bërë shumë punë,
Me to më ke bërë nder, ndaj krenohem unë,
Por e ke menduar të pendohesh njëherë !
Për gabimet që në jetën tënde ke bërë !
Më folë hapur dhe diçka më trego,
Folë pa dorashka , shpirtin ma qetëso,
Mos rri kokë ulur, por ngrije atë lart,
Folë si njeri i pjekur dhe jo përçart.
Unë shkoja poshtë,kur të tjerët ngjiteshin lart,
Ti o mëndja ime, pse silleshe vërdall,?
Nuk më ndihmove kur unë nevojë kisha,
Tani s’kam kohë, të ndreq gabimet e mia.
