Poezi
Dikur, ne femijet e prape te cinglave,
derrakthit te lendines, lojerash popullore,
radhitur pastaj ne ca banka te vjetra,
mbi kokeqethurit, flutura krahshkruar
dhe zogj qe qanin mbi fletet e gjethit,
per folete e prishura nga camaroket,
tek kerkonim veze a te vegjelit zogj:
koha vraponte, ne dot s’e kuptonim,
pertypnim xhangalle, pertypnim kohen.
Dikur, koha na mblodhi githe si zogjte,
ne nje shkolle arti, diku ne kryeqytet,
iken cinglat e lendinave, plot me shoke,
vrapuam neper shkronja, faqe librash,
larg xhangalleve, larg gorricave pikela,
koha shtyri kohen, na diktoi ne synimin,
me nuk goditej koha me shkop cinglash:
brenda trurit tone bene rrenje objektivat,
brenda mendjes celen trendafilat…
Dikur, erdhi burrerimi, detyrash pa kufi,
muskujt tela, mbi te cilet cijatin zogjte,
tashme burimi pikon djerse – energji,
njeriu s’punon per veten, nenen sigurisht,
nxijne kujtimet mbi te bardhat letra,
ku s’eshte me ai qe dikur arrakat ishte,
pran detit blu ka mbire si lulegjeshtre:
nje urtak nderjete, ky mentar i dijes,
per jastek i duhet guri i zi i lendines.
nentor, 2023.
