Çdo ditë e ikur nga jeta ,
e zbrazet na duket për çudi .
Pse njeriu kërkon krahë nga jeta ?
Dhe ditët që ikin pa pyetur ,
kur ti ndonjëherë i kërkon .
Gëzimet që t’i ke jetuar ,
kanë ngelur diku obsesion.
Pranvera që lulet sot çeli ,
e nesërmja s’e dimë ku t’i çoj .
Çdo qenie që sot po mer frymë
jepi liri të gëzojë.
Buzëqeshjen dhurojeni të pastër ,
në çdo vend ku shpirti jeton .
Aty ku pranvera solli lulet ,
pranverë do gjeni “aty” gjithmonë.
LAURETA MALAJ. 1.4.2024.
