DO RILIND,NË DHJETËRA YLBERË !
Përgjithmonë,s’do të vdes asnjëherë.
Do të rilind,mes bisqesh në pranverë.
Do të më shohin mes filizash, në ara.
Do filloj prapë jetën,o miq,nga e para!
Në regjistëra,gjallë..le të mos figuroj.
Në rrezen e parë të dritës,do të jetoj.
Le të mos jem,në borderotë,që s’fasin.
Pragjet,prapë në emër,do më thërrasin!
Mes njerëzve,s’do të jem unë,..dikur.
Përhumbur,rrugësh,lisash dhe drurë.
Do të thërras maleve,si dikur fëmijë.:
Eheej,priteni poetin,prapë do të vijë!
Dikur,,do ti mungoj drenushës sime.
Një jetë,si përrallë,me halle e gëzime.
Tek loti i syrit,që zbret në faqe e gushë.
Jam unë,i pëshpëris”U ktheva drenushë “!
Larg..larg,s’do jem më,pranë valëve në det.
Do pyesin valët”Ku je,..ku shkove,.. poet..?
S’ka dhe..,që i tret vargjet e pashkruara..
Do të rilind,sërish nga këngët e kënduara!
Mbase,s’jam në dasma,ku do ngrihet dollia
Për mua ama,..do ulet këmbëkryq,.poezia..
Do të rilind,në valle,ku kërcehet Napoleoni.
Jam mes jush,rilinda,do ju them:.Dëgjoni?!
Do të rlindind brazdave,në tokën bukëvale
Do rilind unë ndër pyje ,në bisqet e gjethit.
Do të rilind në këngë, do të rilind në valle
Do rilind në agime në vesën e mëngjesit!
Poeti,s’vdes kurrë,poetin se mban dheu.
Vargjet,janë uragan,më të fortë se Anteu.
Unë,dhe nëse iki nga kjo botë,ndonjëherë.
Do rilind sërish,në qiell ,në dhjetëra ylberë !
