E palyer me miell
T’a dërgova poezinë, ashtu, siç ish,
Në një kupë për ta pirë.
S’u habite, kur lot gjëkundi nuk kish,
Se e dije, diku larg kishin ngrirë.
Dhe besoj të të japë përherë emocion,
Ndryshe, ç’poezi do të ish!?
Do t’i ngjante bukës së mykur, racion,
Që në burg as të ngop as të grish.
Nuk e desha atë si rrobë, vish e çvish,
As për krime, ndëshkime.
Në luftën për jetë s’u bëra kurrë bishë,
Ndonëse lidhur zinxhir’ e privime.
T’a dërgova ashtu poezinë, siç ish,
Të palyer me miell.
Kisha folur një ditë me Zotin, ta dish,
Në një kënd, as në tokë as në qiell.
