Edlira Llukacaj
Më thuej!
Nëse nuk je gadi prapseprapë!
Nëse nuk ke mësu,
Rrahjet e zemrës me i kthy në fjalë,
E në shpirt
Ajo shpallje, ushtimë s’të ka lanë,
Nëse thirrjen e dashnisë nuk e ke thurë varg
E mbi ditënata loti nuk ka ditë me të ringjallë,
Më thuej!
Nëse rrugët e botës të tërheqin zvarrë,
Po rruga jote prapë e pashkelun asht,
Nëse gjithçka ndien nuk asht veç mall,
Pa e ditë për Kë, pa e ditë për Çka,
Nëse nuk e ke kuptu se kur flet shpirti,
Me heshtë,
Duhet,
Fjala!
Tash s’ka ma gjethe,
Vjeshta erdhi prapë,
Koha përditë e ma ngusht,
Nata ma e gjatë,
Gjithçka tuj u fikë, gjithçka e thatë,
Veç shpresës së brishtë me u ringjallë,
Po un jam lodhë tuj shpresu pa ndà,
Më thuej, pra!
Atëherë un,
Tepricat e kohës kam me i ndezë flakë,
Rrugët e humbuna kam me i kallë,
Mëkatin hì kam me e bà
Lutjen kam me e klithë, pa zà…
E ndër flakë, kam me e gjetë nji prag,
Drejt Ekzistencës pa cak!
Më thuej!
Më duhet me e ditë,
Në rast se s’je gadi
Prapseprapë!
About Post Author
