Egërsirë , që na shfaqesh si njeri…
Çuditem me ty!
Në shpirtin tënd , pushtuar nga djalli!
Në ëndrrën tënde gënjeshtare për lavdi!
Kërkon të pushtosh teritore…
Teritore larë me gjak!
E nuk ndalesh , të vrasësh trurin…
sadopak!
…Je ti që pushton tokën…
A toka të pushton ty?!…
Më thuaj…
A ke pakëz mënd në kokë?…
A nuk e kupton…
se përkohësisht e kemi në përdorim ,
këtë tokë?!…
Izrael dhe Palestinë…
Dy popuj vëllezër të një gjaku.
Djalli , në shpirtrat e tyre mbolli…
armiqësinë!
Armiqësi…që nuk njeh as ligje as cak!
Ku fëmijë e njerëz të pafajshëm…
i mbyt në gjak!
Tmerruese ajo që po ndodh!….
Gurët në themel të Ekzistencës ,
po lëvizin prej trishtimit…
A mund të vriten fëmijët?!….
Këta engjëj si drita…
Engjejt mbrojtës të njerëzimit.
Ç’faj kanë bërë ata engjej?!….
A mundet dikush të më thotë?…
Ata janë vazhdimsia e jetës…
Pa fëmijët ,
jeta shuhet…
Shkretëtirë do të ishte , kjo botë.
Po përse….
kaq të pashpirt qënkeni o egërsira?!…
A zoti ju mallkoi ,
apo mutacione…
që ju lindi vetë natyra?!…
Krijesa të përçudnuara…
pa ndjenja…
me djajtë aq shumë ngjasoni!
Me këto krime makabre…
botën po e tmerroni!
Pa pikë turpi…
mbaheni si besimtarë te zoti!
Zhytur deri në fyt ,
në pellgje gjaku e në dete loti!
Të kishte njerëzimi ,
atë shpirt të pastër që kanë fëmijët…
atë çiltërsi…
Parajsa prej qiellit
do të kishte zbritur në tokë…
Midis popujve do të kishte ,
përjetësisht PAQE e HARMONI.
