Eh, si qënka jeta e njeriut
Jeta nuk është fushë me lule e bar
Nuk është veç pranverë e verë.
Vjen dhe me vjeshtë e dimër me acar
Duhet të përballemi me furtunë e erë
Ka ditë që dielli të djeg e të përvëlon
shumë herë fshihet dhe pas reve me shi
Herë është si ai bilbil që këndon
Apo dhe si dallandyshet që te streha vijnë
Herë është si një krua me ujë të kristaltë
që bëhet ujëvarë që supin ta njom
Po herë është dhe si një hap i ngadaltë
Që në stacionin e mbërritjes s’të dërgon
Të sjell shpesh lumturinë e paprovuar
a një mirësi e vonuar në derë e portë
Por nuk është vetëm këngë e gëzuar
Po dhe një ditë që të trishton e të lodh.
E ti duhet t’i japësh ngjyrat e bukura
E dashurinë për të ta mbash të zgjuar
Nëse do që të jetë si ylberi e flutura
Nëse kërkon që të jetë ëndërr e realizuar
Një ditë munë të të ikij njeriu i zemrës
Me të cilin ndave halle e gëzime
Po ti mos harro se vjen sërish dita e pranverës
E lulja e fëmijëve sërish ka për të lulëzuar.
About Post Author
