E godita me grusht llampadarin rrezatues të ditës
që u shfaq për tu shuar
varur në kubenë e lartë të qiellit.
Kur njerëzit po adhuronin perëndinë
se u fali një ditë të re lutjesh.
Orët, minutat, sekondat
u thërmuan në copa të purpurta kristali.
Në hallakamë
vraponte era e hakmarrjes pas tyre.
Ëndrrat brenda tyre u vranë pabesisht.
Nuk kish kush t’i mbronte
dhe t’i niste për udhëtim.
Sepse njerëzit ashtu si unë kishin humbur busullën.
Ajo nuk dihej në kishte ekzistuar ndonjëherë.
E drejta për të jetuar rënkonte.
Plagë kishin marrë
edhe disa bulbe zambakësh dashurie
që po prisnin të festonin
kur të vinte njëherë pranvera.
Karma do të më udhëhiqte të nesërmen mua.
Autorin e një vrasje do ta ndalnin në postbllok
për mëshirën e munguar
ndaj asaj që lind në mitrën e kohës
e do që të bëhet jetë.
S’kam fjalë për këtë anatemë
ku do të mbyteshin të pafajshmit.
Vetëm të roiturit e botës së madhe
do të kapërcenin lumin…
