EPOKË PA KALENDAR
Idhujt i vrasim e i varrosim vetë,
Me kazmën e fjalës së mykur;
Kështu ka ndodh që herët në mëngjes
Se diellin dhe hënën e duam të fikur.
Mjafton errësira, për shikimin e bufit,
Klithmë hijenash endur nëpër natë;
Ata që dikur imitonin strucin,
Tani mbi maja me dorë në shpatë.
E bëjnë historinë epokë pa kalendar,
Fshijnë çdo gjurmë nga e shkuara;
Kurorëzimi i tyre është faqa e parë,
Brezat shënohen në faqe të harruara.
Të tjerët kanë lartësuar monumente,
Për emra të stisur, vetëm për piketë;
Një Nastradin-simbol i gënjeshtrës,
Apo një Robin Hud, gati si mbret.
Ata që shikojnë me syzet e miopit,
Dinë kaq bukur të pështyjnë historinë;
Në themelet e lodhur të këtij kombi
Pështyma e tyre është si një minë.
Ndaj s’dimë nga vijmë e ku të shkojmë,
Se i djegim vetë pergamenët e kujtesës;
Psallmet e korba këngëtarë gjëmojnë
Nxijnë gjenezën nëpër librat e jetës.
