Kur zbret pranvera”
Poezi
Dimri heq pallton e zeze, inatit nxehur,
fill pasi token mbulon me carcafin bore,
inatet e motit njerezia qetesisht pritur,
sic ati i lenguar nje cast jeten nderron,
keshtu dhe bregu, lumi, pylli, lendinat,
te cilet ndjejne se dimri qafen po thyen,
lukunia e ujqerve po gogsijne ne korije,
nen borane zhishkat shkethin nervat…
toka e ngrire, ardhur ngadale si bukevale,
dhe perroi i shamates e treti prevesin,
uji i kalter pershkon prrosken si ngjale,
cel manushaqja, lajmetare e pranveres.
Ketu buze Adriatikut ku jam ngulur une,
detin e lodhur duket se e ka zene gjumi,
packa, valet m’i lajne kembet me shkume,
pranveren ma sjellin te artat rreze dielli.
Jane edhe femijet, engjejt e mrekullive,
tek vrapojne me lulu ne duar per nenat,
per festen e madhe kete dite pranvere,
mesuesit e driterise buzedetit lene gjurme
qyteti im bregdetar, sot i nje lloji tjetre,
ka ndryshuar ngjyre, zakon, ligje, kenget,
si natyra qe s’ruajti dot fytyren e vjeter,
guguftuve mbi pishe u kane ren pendet
lojrat e moteve qytetaret i kuptojne vone,
cka mberrijne sipas bemave te universif,
i lodhur terbimit, dimri heq pallton e zeze,
nuk shtang marsi, po derdh pranveren.
Vlore, 08,03,2023.
About Post Author
