Fatjon Malaj
“Luftëtari” dhe instrumenti i “JO”-së
Intoleranca e paqartësisë, përkufizohet si vështirësia e një personi për të qenë i durueshëm në një situatë të caktuar për shkak të mungesës së informacionit të rëndësishëm, informacionit kyç ose të mjaftueshëm lidhur me atë situatë.
Në fakt, të gjithë ne, në periudha të caktuara të jetës sonë, e kemi pasur të vështirë të durojmë pasigurinë për disa çështje.
Si përshembull në pritje të rezultateve të provimit pranues në universitet, në pritje të rezultateve të analizave tona shëndetsore, në pritje të rezultatit të punës sonë burokratike, në pritje të një vendimi nga dikush i cili në momente të caktuara ka pasur në dorën e tij fatin tonë e dhimbshme por realiteti i sotëm ta imponon edhe këtë, në pritje të ‘shpirtit binjak’, në pritje për tu qartësuar nëse jemi gënjyer,tradhtuar nga njerëz të cilët kanë patur verbërisht besimin tonë, kemi përjetuar një pritje të dhimbshme përballë pasigurisë së situatës. Prandaj, koncepti i intolerancës ndaj pasigurisë nuk është i huaj për asnjërin prej nesh.
Mund të themi se disa tipare tona janë një faktor i rëndësishëm në vështirësinë tonë për të toleruar pasigurinë. Falë teknologjisë, ne mund të aksesojmë shumë informacione dhe për më tepër, këtë mund ta bëjmë shumë shpejt. Kjo situatë shkakton iluzionin se ne mund të kontrollojmë dhe drejtojmë çdo fushë në jetën tonë ashtu siç duam. Ne jemi të paduruar dhe të paaftë në pritje. “Luftëtarët e epokës sonë” shpesh kanë vështirësi përballë situatave të pasigurta, si për shkak të karakteristikave të kohës në të cilën po jeton brezi jonë, ashtu edhe për shkak të disa tipareve të personalitetit të tyre. Ata kanë arritur sukses të madh në jetë falë strukturës së tyre të përgjegjshme,korrektësisë, perfeksioniste, të vendosur, ambicioze, punëtore, të suksesit dhe të orientuar drejt pushtetit, por pikërishtë për këto arsye ata kanë keqkuptimin e mëposhtëm: “Nëse dua dhe përpiqem mjaftueshëm në jetë, mund të kontrolloj gjithçka. , Unë mund të bëj që gjithçka të ndodhë”. Megjithatë, nuk është e mundur të kontrollosh gjithçka në jetë.
Pjesa e vetme e jetës që është nën kontrollin tonë janë zgjedhjet dhe veprimet tona. Përveç këtyre të dyja, nuk ka asnjë aspekt tjetër që është në fakt nën kontrollin tonë.E dyshimi i pandërprerë veçanërishtë te njerzit të çon në çmenduri. Ajo që është jashtë kontrollit tonë janë emocionet tona, mendimet, ndjenjat e të tjerëve, mendimet e të tjerëve, sjellja e të tjerëve,ngjarjet e kaluara, faktorët gjenetik dhe mjedisore.
Qëndrimet që duhet të mbajmë përballë këtyre dy aspekteve të ndryshme të jetës sigurisht që do të jenë të ndryshme nga njëra-tjetra. Themi se pjesa që mund të kontrollojmë janë zgjedhjet dhe sjelljet tona. Shembulli më i mirë i kësaj fushe është fusha profesionale. Qëndrimi që i çon njerëzit drejt suksesit në këtë fushë është të bëjnë më të mirën. Metoda të tilla në këtë fushë të punës, janë bërja e një përpjekjeje, pyetja, hetimi, hulumtimi, planifikimi, përpjekja për të bindur njerëzit punojnë. Luftëtarët e epokës sonë janë përgjithësisht të suksesshëm në fushën e kontrollueshme të jetës për shkak të strukturave të tyre të personalitetit që janë përgjegjëse, perfeksioniste, të vendosur, ambicioz, punëtor dhe i japin rëndësi suksesit dhe fuqisë. Por bien në grackën në të cilën bien shumë njerëz që kanë shijuar suksesin në këtë fushë: duke menduar se të njëjtat metoda do të funksionojnë edhe për anën e pakontrollueshme të jetës. Megjithatë, ky është një gabim i madh. Asnjë nga këto metoda nuk funksionon në anën e pakontrollueshme të jetës. Për më tepër, ato nuk funksionojnë dhe shkaktojnë ndjenja të tilla si ankthi, pafuqia, zhgënjimi, të cilat janë ndër problemet e zakonshme psikologjike në epokën tone
Nëse ajo që po përpiqemi të ndryshojmë janë ndjenjat, mendimet dhe sjelljet e personit tjetër, kjo do të shkaktojë pakënaqësi, probleme dhe ndoshta edhe një ndërprerje të marrëdhënieve me atë person. Ky qëndrim mbikontrollues mund të bëjë që njerëzit përreth nesh të bëhen gjithnjë e më të largët nga ne.
Për shkak se mendjet tona janë vazhdimisht të zëna me këto planifikime dhe pyetje, shpesh na mungon ajo që po ndodh në këtë moment. Jeta bëhet gjithnjë e më e pakëndshme dhe e pakuptimtë. Na lodhet mendja. Humori ynë bie. Ne gjithashtu fillojmë të përjetojmë probleme fizike për shkak të stresit kronik.
Për më tepër, ndërsa ne bëjmë plane A, B, C…Z, jeta kalon pa i parë planet tona dhe duke pritur që ne të bëjmë plane të tjera. Ekziston një thënie që thotë “jeta është ajo që na ndodh kur ne bëjmë plane”. Planet, strategjitë tona nuk mund të ndryshojnë rrjedhën e përgjithshme të jetës, përveçse një veprim zgjidhës i fuqishëm i cili i jep fund problematikave të mbartura.
Perfeksionizmi i përshtatet “Luftëtarit” i cili di çfarë kërkon, i kushton rëndësi suksesit dhe është ambicioz dhe i vështirë. Perfeksionizmi është një tipar që është i shëndetshëm deri në një masë, madje sjell sukses në jetë. Mendoni për njerëzit e suksesshëm që ju rrethojnë. Do të zbuloni se shumica e tyre kanë tipare perfeksioniste. Perfeksionistët vendosin standarde të larta për veten e tyre dhe punojnë shumë për t’i arritur ato standarde. Për këtë arsye, ata shpesh arrijnë sukses. Duke qenë se ata e bëjnë punën e tyre në mënyrë të detajuar dhe të përpiktë, probabiliteti për të bërë gabime zvogëlohet. Për më tepër, ata shpesh kanë vitalitet të lartë, ndaj bëjnë një punë cilësore mbi mesataren në shumë fusha të jetës.
Pra, kur perfeksionizmi është në nivelin “optimal”, pra jo shumë pak apo shumë, është një tipar i shëndetshëm dhe funksional që zakonisht sjell sukses.
Perfeksionizmi jo i shëndetshëm ka efektin e kundërt; Ai ul cilësinë e jetës së personit në shumë fusha të jetës, e pengon atë në përfundimin e punës dhe dëmton shëndetin fizik dhe mendor. Prandaj është e rëndësishme të bëhet dallimi i mirë midis perfeksionizmit të shëndetshëm dhe jo të shëndetshëm. Mbani mend; Në të dyja, personi vendos standarde të larta për veten e tij. Pra qëllimi është në thelb i njëjtë; duke performuar shumë mbi mesataren. Për më tepër, perfeksionizmi i shëndetshëm dhe i pashëndetshëm janë të ngjashëm për sa i përket përmbajtjes së standardeve. Të dyja kanë standarde të larta në lidhje me fushat e jetës që mund të jenë të rëndësishme për personin (p.sh. jeta akademike, karriera, prindërimi, statusi ekonomik, shëndeti, marrëdhëniet njerëzore, etj.). Pra, ndryshimi midis perfeksionizmit të shëndetshëm dhe jo të shëndetshëm ka të bëjë më shumë me procesin sesa me përmbajtjen.
Një grackë tjetër në të cilën bien shpesh Luftëtarët, të cilëve u pëlqen të jenë të fortë, është përpjekja për t’i shpëtuar emocioneve negative.
Ata i shohin emocionet negative si dobësi, dobësi dhe pafuqi dhe kërkojnë të mos i përjetojnë kurrë këto emocione. Kur jetojnë në mënyrë të pashmangshme, ndihen të detyruar t’i eliminojnë sa më shpejt këto ndjenja.
Një çështje tjetër që Luftëtarët e kanë të vështirë është të thonë “jo”, të cilët janë mësuar të thyejnë atë që mbajnë në çdo fushë dhe duan me padurim të gjitha frytet e jetës.
Mund të jetë e vështirë për Luftëtarët të thonë “jo”, veçanërisht për çështjet që kanë potencialin për t’u sjellë atyre sukses. Këto mund të jenë në fusha që lidhen me marrëdhëniet njerëzore përveç atyre që lidhen me fushat akademike dhe profesionale.
Të gjitha këto sforcime mund t’i bëjnë Luftëtarët të neglizhojnë veten dhe prioritetet e tyre reale. Arsyeja për të mos qenë në gjendje të thuash “jo” është ekzistenca e disa besimeve themelore:
– Shmangia e konfliktit: Kur themi jo, kemi më shumë gjasa të përfshihemi në konflikt me njerëzit, apo edhe të luftojmë. Për disa njerëz, hyrja në konflikt është e frikshme dhe madje e shmangshme.
– Frika nga humbja e dashurisë së njerëzve: Disa njerëz mund të mendojnë se nëse thonë jo, të tjerët do të pushojnë t’i duan ose se nuk do të jenë më të preferuar. Për këtë arsye, ata mund të kenë një qëndrim jashtëzakonisht altruist ose vazhdimisht dhurues në marrëdhënie.
– Frika që njerëzit të bëhen “kërcënim social”: Sidomos ata që besojnë se njerëzit e tjerë janë të rrezikshëm në një farë mënyre shmangin të thënit jo sepse kanë frikë se nëse thonë jo, njerëzit do të kthehen në “armik” dhe do t’u shkaktojnë dëm shoqëror.
– Të mos humbasë mundësitë: Nëse personi thotë jo, sidomos në jetën e biznesit, ai mendon se do të humbasë mundësitë. Për këtë arsye, ata marrin përsipër punë që nuk do t’u sjellin asnjë përfitim financiar apo prestigji dhe do t’ju harxhojnë kohë pa nevojë.
– Frika nga të qenit “egoist” në sytë e të tjerëve: Të thuash jo barazohet me të qenit egoist. Për shkak se nuk duan të shihen si egoistë, ata bëjnë një jetë që synon të përmbushë dëshirat dhe pritshmëritë e të tjerëve.
– Mbipërgjegjësi: Njerëzit që janë tepër të përgjegjshëm mund të konsiderojnë gabimisht të mos bëjnë asgjë që u thuhet ose të mos shfaqin ndonjë sjellje që pritet prej tyre si “të papërgjegjshëm”.
– Gëzimi për të luajtur rolin e heroit ose “ai që shpëton botën”: Për disa njerëz është shumë e rëndësishme të jesh zgjidhës i problemeve dhe të fitosh vlerësimin e njerëzve për të. Duke bërë përpjekje për të përmbushur dëshirat e të tjerëve pa thënë jo, këta njerëz në fakt ushqejnë vetëvlerësimin e tyre duke marrë titullin e një personi kompetent, të suksesshëm.
Paqja e brendshme e Luftëtarit është kryesisht proporcionale me shkallën në të cilën është në gjendje të bëjë këtë, domethënë të tolerojë pasigurinë.
Prandaj, pasiguria që krijohet duke mos ditur se çfarë do të ndodhë në jetë është ndoshta më e mirë sesa mërzitja e të diturit të gjithçkaje. A mund të na japë motiv për të jetuar jetën ndjenja e aventurës dhe kuriozitetit të krijuar nga gjendja e mosnjohjes? Po, nëse e lejojmë. Në vend që të përpiqemi të eliminojmë pasigurinë, pranimi dhe përqafimi i pasigurisë me një ndjenjë kurioziteti mund ta kthejë jetën tonë në një aventurë shumë të këndshme dhe emocionuese. Kush e di, ndoshta kjo është arsyeja pse ekziston pasiguria në jetë, por kurrë nuk duhet të humbasë respekti për veten e të jesh objekt si lodër e një fëmijë i cili të flak e të merr edhe mbas 5 muajsh për të të lozur sërisht.
Të thënurit “jo” në kohën e duhur kur është e nevojshme nuk e bën një person të dobët apo egoist, përkundrazi, e forcon atë. Një Luftëtarë është i vetëdijshëm për nevojat e tija dhe mund t’i shprehë ato pa frikë, do të ndihet më i fortë dhe do të gjejë më lehtë paqen dhe qetësinë e brendshme. Kjo është arsyeja pse është e rëndësishme të mësojë të thotë “jo”.
Ndaj çdo “Luftëtar” duhet të respektoje veten duke përdorur instrumentin e “JO”-së.
About Post Author
