Fatmir R Gjata
Prifti dhe vejusha
Një kishëz e vockël është anash në fshat, me një kambanore që ngrihet e gjatë
Pas saj një varrezë mbushur me selvi
Ku shkon përditë prifti veshur tërë i zi
Një vejushë e bukur qante përmbi varr
Se burrin e rishëm qielli ja kish marrë
E lotët rrëshkisnin mermerit të çmuar
Tek vinte ngadalë me lule në duar
Me kurmin e derdhur mbi taka të larta
Flokët e lëshuar shkëlqenin të arta
Më gjinjtë që o Zot të kolmë e gufuar
Më zërin e bukur të lehtë e trishtuar
U ndeshën tek dera e kishës së shenjtë
Vejusha me sytë tek kryqi i shtrenjtë
Prifti uli kokën plotë zjarr e dëshirë
-Është engjëll i rënë apo djall me brirë
E ftoi tek altari ku digjen qirinjtë
Vejusha po lutej, prifti shihte gjinjtë
E digjej ndër vehte e shkonte matanë
Atje ku kish lënë bibël e temjan
Pastaj u përkul në gjunjë pranë perrisë
Për vehte e për gruan ju lut perëndisë
Temjan u fik krejt por aromë e saj
E bëri të çmendej, të ndihej në faj
Dhe fjalët u hapen rrufeshëm në fshat
Ca thonë është turp, ca thonë është mëkat
Ca thonë lum ata, rrojnë për dashuri
Puthen para shenjtësh, puthen nën selvi
Unë jua thashë veç, kur i pashë përdorë
Lërini çfarë thonë njerëzit e gjorë
Jeta është e shkurtër, ju bekoj që sot
Në emër të poezisë, bekoji o Zot.
Fatmir R Gjata
About Post Author
