Fatmir R Gjata
Një tufë zogjsh e ndjek pas,
tek shkojnë bashkë në vëndin tim
T’ju them diçka por s’di të flas,
pse kurrë s’mësova cicërimë.
Ata më shohin të hutuar,
disa të tjerë plotë me habi
Ç’ është kjo krijesë e dëshpëruar,
që nuk është zog e as njeri.
Se nuk e dinë shpendët e shkretë,
që mall të bën të fluturosh
Të kalosh mal, të kalosh det
pa kohë të shkuar edhe moshë.
Me krahë të zhveshura pa pëndë,
në dhëmbë një fjalë të mërmërirë
Paçka se zogjtë thonë është i pamënd,
paçka se zogjtë ndiejnë mëshirë.
About Post Author
