Rrëfimi
Një burrë tek prift i fshatit u rrëfye
Të gjithë mëkatet që kish bërë në rini
Kam dashur at, vajzat më të bukura
E bridhja mbrapa tyre si fëmijë
U puthja buzët e kuqe me aq afsh
Sa shkriheshim të dy në trup të njëjtë
U ledhatoja flokë të gjatë edhe gjinjtë
Sikur brënda në to ish shpirt i shenjtë
I desha e më deshën, nuk di është mëkat
Se reve ikja bashkë me perënditë
Nuk di ç’të them më tepër, të lutem, at
Falmë njëherë e mirë gjithë marrëzitë
Penduar jam e s’di se si të shlyej
Çka bëra atëherë kur gjak me vloi
E di mëkat të madh se lan një det
Jo më ujë i rrjedhshëm i përroit
Ik bir, në të pastë mbetur pak mëshirë
Herë tjetër lutju Zotit të të falë
Mëkat po bëj dhe unë kur të dëgjoj
E kthehem në rini kur isha djalë
Ndaj pse kërkon ti lash nuk të kuptoj
Kaq kohë e mund përse të ikin kotë
Njeri i shkretë ka lindur prej mekatit
Të gjithë shenjtorë nuk bëhen në këtë botë
Më vjen ngaherë të hedh dhe veladonin
Jezu e perëndi gjithmonë do gjesh
Mjafton të rrosh për sytë e saj të ngrohtë
Mjafton për dashurinë të bësh një meshë
