Fjalë të pathëna
Në heshtjen e thyer nga tik-taku i orës,
Vrapojnë fjalët që kurrë s’u thanë,
Nën dheun e rëndë të varreve, mbetën
Si gjethe të pavlera, të zverdhura nga koha.
Koha, një lak i pashmangshëm rreth qafës,
Që shtrëngon kur e qeshura hesht.
Çfarë mbeti nga e nesërmja e premtuar?
Veç lotët, veç ëndrrat e thërrmuara në ajër.
Fjalët e pathëna zvarriten në errësirë,
Kthehen në dhe, si rrënjë që s’mund të rriten,
Në heshtje, rrënqethje të shpirtit përshkruajnë
Stinën që kurrë nuk çeli.
Po çfarë është pendimi, në këtë botë të shpërbërë?
Një copëz e humbur nga një realitet i thyer,
Mozaik që kurrë s’u përfundua,
Ëndrra të heshtura, në netët pa frymë.
Ndoshta jemi, veç hijet e fjalëve,
Të pathëna, të pavdekshme, por të humbura,
Në një botë ku çdo çast ikën e zhduket,
Duke lënë veç kujtimin e asaj që s’ndodhi.
Në fund, ç’është jeta përveç një letër e grisur,
Ku fjalët ndalen në gjysmë, pa mbërritur?
Heshtja e tyre peshon mbi shpatullat e botës,
Si pluhur që kurrë s’tundet nga era.
