Dje shkova në mbrëmje në një fshat
(errësirën e kishte vënë ndër këmbë)
njërin sy të sapo dalë nga drita
e kishte kthyer furrë pjekje për hënë.
Syrin tjetër e kishte mbushur me rrokje
nga zëra kujtimesh, në pragje dritaresh
i kthyer në djep,që foshnjat e dhimbjes
të flenë e mos zgjohen nga vdekja e lagjes.
Mbi kokë kishte hedhur kapele prej vjeshte
më priti në hyrje të rrugës me zeje,
Me duart plot kallo mjegullash me derte
në sy shtëpi bosh,si lundra pa leje.
Më foli të shkuarën e vajzave të bukura
kur qëndisnin zogj me qerpikët e djemve
nga brumi i të qeshurave zihej edhe buka
në fshatin pa njerëz, atdheun e pemëve
Përshëndeta një gjyshe,hipur në shkallë shprese
si pikëçuditje e ngelur në fund të fjalisë
Shtrëngonte në duar një aparat telefoni
Si hartën gjeografike të Italisë.
Shumë kishin ikur,të moshuar kishin vdekur
në brinjët e ditëve e kanë nga një varr
shtatë hije pleqsh mbetur,me mugun e vesës
i veshin shtëpitë bosh,si marinarë.
