FATMIR PUSHI
Ishte një natë vjeshte,
Ai i binte fyellit duke qarë,
Unë inçizoja të ëmblat melodi.
Na ka mar malli të dëgjojmë fyellin,
Të gëzon zemra kur dëgjon melodi,
Aty mbështillen gjithë notat e zemrës,
Për vëndin ku ke lindur tregon dashuri.
Kujton Trebeshinën pllaja e gryka,
Ku kullosin bagëtia bejka e syska,
Ku bien fyellit cobanët duke qarë
Sa bukur kërcen qëngji manar.
Fyellit është simfoni më vete,
Thonë të vdekurin e çon nga varri,
Kur kusarët po vidhnin një stan,
Më melodin e fyellit çobani njoftoj fshan.
Fyelli i Selfos gjemoj në Trebeshin,
Shëndëlli qaf, cimorov, e mogil,
Kudo që shkelte la melodinë e tij,
Nëpër festivale e dëgjoj Shqipëria.
Kërcente macja, mushka ,keci e dhia,
Gryka e gëxhe oshëtinin nga melodia,
Sa lëshonte rreze dielli mbi Trebeshine
Fyellit Selfos zgjonte njerëzinë.
P
