Kjo pemë i dëgjoj fjalët tona dimër-verë.
Qe dëshmitare dhe kur dhamë besën.
Sa lule e gjethe ranë përdhe,që atëherë,,?!
Sa nektarë lëpiu bleta dhe u puth me vesën.
&
Sa bukur ishte aty dhe në atë vjeshtë.
Kur degët nga era,kërkëllinin si eshtra.
Më vure gishtin ne buzë e më the,-“heshtë”!
Dëgjuam simfoni gjethesh e t’ë tuat gënjeshtra.
&
E di,që pema ka zakone,riciklime e rilindje!
Vijnë e ikin lulet e gjethet dhe e lëjnë trishtuar!..
E për ciklin tonë,deri diku e krijova një bindje,
Po t’i mbete një gënjeshtare e pa ricikluar..!