Kristo Çipa
GËRSHETA
Në mëngjes pa rënë kambana
Gërshetën e gjatë e kapa
Si belismë mbi sup e hapa
Hëna vetullën gjëlpërë
Përgjonte pas malit gjërë
Ti moj hëna sy hajdute!
Vet u fshehe, yjet zhduke
Pa shih gërshetën mbi supe
Hapur vitet, shegë e kuqe
Një nga një zgjidhur të tërë
Ç’farë kanë dashur kanë bërë!
Si qilimi me motive
Koha e dashurisë time
Sa herë në gërshetë u gdhive?!
Herë u mplekse, herë u zgjidhe
Dashuritë e mia flakë
I mbajte në të mëndafshtë
Sa herë mendimi lidh kokën
Me gërshetë e mbështjell botën
Thava hallet, shtera lotët
Piva detet, shtova tokën
Dhe lumenjtë lanë vërshimet
Erdhën më sollën gëzimet
Moj gërsheta dredhërimë!
Kurrë s’më dhe psherëtimë
I qëllon retë kur vijnë
Veç beharin do për stinë
Moj gërsheta linjë hollë
Ma qëron kollën me borë!
Jata si baticë e gjolit
I jep plagë kraharorit
I jep brengë burrërorit
Sentimente ëngjëllorit
Po i besove gërshetës
I shëron plagët e jetës!
O miq, kjo gërsheta ime!
S’është brengë në kujtime
As femër e dashurive
Por është vet jeta ime
Siç më erdhi dhe më shkoj
Unë vërtet e dashuroj!
