Gina Kapaj Xhaferaj
Pranvere e bukur.
Pranvera pak e vonuar erdhi.
Lulet filluan te çelin një e nga një.
Shikoj zogjtë neper dege cicërojnë.
Ne qytete dhe fshatra e mbushur me oksigjen e bukuri
Kudo, qe hedh, sytë vetëm, gjelbërimë .
Rrezet, e diellit kudo qe ne agim ,nxehtësi.
Shpirti im është gjithë ngatërrime.
Ne mendje me vijnë, ato vite, qe ikën e me s’vijnë.
Atëherë, isha e re çdo gjë fluturonte!
Kishte dhe breshka krahë për fluturim!
Ne, si gjithë të rinjtë, e kohës, vallëzonim!
Hënën, e kishim natën për shikim.
Për atë kohe , ndjej gjithmonë nostalgji.
Nder vite, mora mallin ,e mbaj ne gji.
Shpirtin e kam t’kurre,gjate vështirësive
Yjet e ndritsh i kam pasur,si shoke ne vetmi.
Zemrën,e kam te mbushur,nga fëmijët
E kam ushqyer me shume dashuri.
Sytë lotuar nder vite mërzitjeve.
Nga largimi im shume njerëzve te mi
qe sjam ndodhur aty.
Greqi Athine.
1/4/2022
