VjeshtaE përgjoj vjeshtën
kur gjethet i shtrin, mbi trupin e saj.
Mugujt braktisin pemët.
Zogjtë cicërijnë lamtumirë.
Tingujt e natës zgjaten.
Dhe të panjohurit
struken në dashuritë digjitale.
E shpirti nuk ndihet i vetmuar
si një degë e thatë,
e zhveshur, pa gjethe.
Vjeshtë, vjeshtë, vjeshtë…
Ëndrrat kundërmojnë aromën tënde.
Ditët e heshtura, monotone,
numërojnë rrezet e fundit të hënës
që pjalmojnë begonjat.
Qenia ime lehtas ecën
mbi hijet e së shkuarës.
Diku fryma ndalet
që të puthë një lot.
About Post Author
