Gurët
(motive petromarkiane)
Ikën djem, u kthyen pleq,
I kish lodhur udhë e gjatë.
Sapo mbërritën te përroi,
U bën gurë e mbenë në paqë.
Vite shkuan, atje mbenë
Udhëtarë, a i shikoni?
Tok me ta pini kafenë
E me lule i mbuloni.
Duan fikun dhe ullinë,
Të mos mbeten në vetmi.
Dhe dikë t’u ndez qirinë,
Të dëgjojnë një potpuri.
Papo ujë që zbret nga përroi,
I përkëdhel, i mban të bardhë.
Sa herë urën e kaloj,
Them me vete: Ja, kanë ardhë.
