FATMIR PUSHI
Çfar humbje e çuditshme,
Çelësa të humbura, dyer të mbyllura,
Lumturia zhduket, mitingjet të zhurmojnë.
Në fund të fundit, pa besuar asgjë
Të gjithë jetuan në ëndrrat e tyre,
Kur e panë që mezi u sakatua,
E ngritën dëshpërimin shumë lartë.
Në agimin e rinis së mjegullt ,
Të gjithë ndjehemi të nxituar,
Në perëndimin e pleqërisë tonë ,
Kohën e sotme jemi duke mallkuar.
Sa lutje të gjata bënë njerëzimi,
Çfarë djaj me brirë janë këta,
Disa kujtojnë betejat e jetës,
Disa nuk dinë ku të harxhojnë parat.
Ky lloj arti gjanë një estrad,
Ku në skenat e errta të dalin djajët,
Ku të marin frymën dhe pin gjak,
Dhe eshtrat ti hedhin në një mol.
Shpresa shpresëdhënëse u turpërua,
Thyhen besimet e të mashtruarëve,
Dhe rrokullisen në kullarot fantazmë ,
Montivi jetës harrohet nga të gjithë.
