Jam një njeri i dashuruar,
me jetën time simfoni,
prandaj gjithmon kam ëndërruar,
të mos mbaronte në kuvli.
Gjithmon e doja të vërtetën,
rrëmoja fjalët në thellësi,
kërkoja të gjejë më të mirën:
Shpirtin e ri.
S’e ndryshoj dot këtë rrugë të mundit,
e ndjej timen,
gjersa të kem dhe frymën e fundit.
E dua timen të vërtetën,
gjurmoj çdo fjalët në thellësi,
kërkoj të gjej më të mirën:
Atë, shpirtin e ri.
S’më duhet kurrë një shpirt i shuar.
Dua zemër që rreh shtruar
e bindem, kur më thotë:
”Mjafton të duash thjeshtësinë,
kështu,
do t’ia ushqeje shpirtit qetësinë.”
Jam një njeri i dashuruar me jetën.
Nuk ka qënë një aventurë,
prandaj do të doja,
që ajo të mos mbaronte kurrë.
E dua pranverën e re,
por dimrin s’e harrroj.
Kthehem shpesh e rrëmoj,
kam nevojë,
gjer në fund të mësoj…
Ndryshe, do të vijë një dimër tjetër
dhe vuajtjen do të ma shtojë.
