Udha për në fshat dhe premiera ime e parē
E kam bërë jo rrallë rugën nga Vlora për në fshat me biçiklet .Nga që shfaqet e teatrit mbaronin von ,më duhej që këtë rrugë ta bēja edhe natën. Deti ishte bashkĕudhetari im deri afër kthesës ,që merrte rruga për në fshat.Sa dilja nga qyteti rruga gjarpëronte e shkretë ,sepse at’here makinat edhe ditën ishin tĕ rralla,jo më natën ,që s’pëpëtinte asnjë. Rrallë mund të kishte ndonji makinë të vogël të ndonjë funksionari partie ,apo pushteti ,ose ndonjë ripoltabel që e kishte zënë nata dhe kthehej për në shtëpi .Aty te shkëmbi që harkon mbi rrugë edhe sot ,te kalaja ,dallgët vinin të furishme në breg, përplaseshin e shkērmoqeshin nëpër shkëmbinjë dhe nga shkëmbi mbi kokë e deri tutje krijohej një zhurmë e tmerrshme e pa kuptimtë ,që të frikson edhe pse biçikleta kishte një dritë që mezi e çante errësiren 4 -5 metra .Shkëmbinjtē më bashkëshoqëronin gati dy km ,deri aty ku largohej bregu me detin nga rruga . Por ama deri atje zhurma e erërave të fuqishme që fshikullonin e fërshëllenin mbi gjithĕ shkurret bashkoheshin me simfonine e dallgëve të shfrenuara e krijononi një atmosferë kakofonie të frikshme .Edhe pse Kazanzaqi thotë “ Se deti të jep mendime të guximshme”,mua ajo pjesë rruge më friksonte kur ishte kohë e keqe dhe natë.Çdokush e ka bërë atë rrugë ,duhet ta ketë provuar këtë ndjesi .
Të enjten e atij Shtatorit Trupa jonë do të jepte shfaqe në fshatin tim .Unë u nisa qysh të merkurën mbas shfaqes .Ora ishte aferisht 20.frynte një jugë e fortë dhe kishte bubullma të largëta që lajmëronin shiun.Aty ku sot është ngritur Hotel Paradise, pas një muri të një shtëpie të vjetër dëgjoj një zë të fort dhe kërcënues.Ndal,mos lëvis se do të qëlloj.Zot i madh !Frenova , çqe kjo ?Nga na doli ky këtu ? Përse më ndalon?Frika më hyri në palcë, dridhesha i tëri ,madje aty, mbaj mend mirë edhe fijet e flokëve më levizni nga tmerri që ndjeva.-Çfarë ke o vëlla I thashë ?.-Mos leviz tha dhe u afrua.-Jam filani i thashë duke i treguar emrin tim,jam aktor dhe shkoj në fshat .Ai më drejtoji elektrikun e dorës sa më verboi sytë e nuk po shikoja kë kisha para.Në të dhjetat e sekondës truri çfarë nuk më punonte llojë llojë mendimesh,e përfytyrimesh.-Mos u tremb me tha, e pa që unë kisha mbaruar ,isha zverdhur e isha bërë si limon ,-Jam Qamili ,roja i ndërmarjes .Ufff…….Nuk po e merrja dot vehëten, biçikleta më ra nga dora dhe u ula në gjunjë. Nuk ngopesha me frymë .-Qetsohu më tha, të quajta nga këta që lëvizin natën për të vjedhur .E pa që isha trëmbur dhe skisha më fuqi, mblidhe vehten më tha ,eja me mua të qetsohesh. Ndër kohë filluan pikat e para të shiut, ai më futi krahun dhe më çoji në barakën e tij që e kishte në anë të kallamishteve afër bregut .Më dha një gotë uji …
Ndërkohe bubullimat bashkë me shiun e rrēmbyeshëm mbritën,ato kishin kohë që e kishin dhënë sinjalin.Në barakë Qamilin e pashë nga afër, me fytyrën paksa të kuqe të purpurt të hequr , të dobët e të pastër, me një buzeqeshje të çiltër gati fëminore .Jetonte vetëm ,mbasi kishte një dramë familjare që më preku shumë .Më nxori një pjatë alumini të pastër,si pjat ushtarësh, një cop mish derri të ftohët dhe një gotë raki .E piva rakinë, por mishin nuk e hëngra .Folëm u miqësuam me të dhe kur vinte në vlorë për të takuar vajzën se e kishte në Gjimnaz e takoja shpesh .Shiu dhe bubullimat u larguan dhe qielli u hap, lexoheshin Yjet ,hëna e pastër shkëlqente sikur të ishte ditë . Qamili më përcolli deri te ura dhe u ndamë…..Mbrita në fshat aty nga ora 23. Nëna dhe babai nuk flinin ,ata më prisnin .E dinin se të neseërmen Trupa e tetarit do të jepte shfaqe në fshat dhe unë do të luaja për herë te parë si aktor profesionist në vëndlindjen time.E nesërmja erdhi shpejt e bukur dhe me diell .Unë i prita shokët aty te rrepet ku do të bënim shfaqen ,si vëndali bëra detyrën e mikëpritsit . Një pjesë e mirë e shokëve erdhën në shtëpi te prindërit e mi për një kafe .Prindërit e mi u gëzuan që u njohën me ta ,por edhe kolegët sigurisht u kënaqën, sepse I sajdisëm sipas zakonit .Zbritëm poshtë.Pjesa tjetëre e grupit ndërkohë kishte improvizuar skenën.Fshati ishin mbledhur .Unë kisha një ngarkesë të madhe emocionale . Unë ,ai djali i prap,ai djali mistrec e grindavec që nuk lija dy gurë bashkë dhe që ju kisha sjellë jo vetëm prindërve por edhe të tjerëve kushedi sa shqetsime e andralla,do të luaja tani përpara tyre për herë të parë si aktor profesionist,si për të dëshmuar se unë tani jam ndryshe ,nuk jam më ai që kam qënë. Do te luaja para moshatarëve të mi që ishim rritur e vuajtur bashkë e kjo më jepte një tjetër ndjesi në shpirt , më jepte tjetër emocion.Në shfaqe kishte ardhur edhe nëna.Shfaqja filloi me duartrokitje ,zemra ime tani filloi tjter ritëm Fluturoja nga gëzimi.Luanim Komedinë “Marifete të dështuara”nga Sheri Mita.Në momente të veçanta,të cilat ishin të shumta publiku duartrokiste dhe gajaseshin së qeshuri ,unë entusjazmohesha sigurisht dhe ndjeja një ngazëllim të brëndëshëm. Aty nga fund i shfaqes Berti ,aktori I madh, sipas veprimit skenik më qëllonte me një shuplakë,si rezultat I sjelljes time që isha djali tij ,kjo ishte bërë në çdo shfaqe, por atë natë përpara njerëzve të dashur,fshatarëve të mi ,shuplaka erdhi kaq e fortë sa më lëshuan sytë xixa (Çdo gjë ishte e justifikuar skenikish,por vetëm forca e shuplakës ishte më e madhe )Unë reagova normalisht ,por nëna ime ,shënjtëria ime,e bardha e mençmja,e mira, e shtrenjta ,fisnikja dashuria ime e madhe ,uluriti me të madhe (dhe tani më vjen në mendje e bërtitura e nënës) ,” Na ore,djalë ,djalë ,mos ma qëllo ,pse ma qëllon djalin,çtë ka bërë more……….dhe lëshoi një të sharë përzier me mallëkim, që publiku ja dha gazit në mënyrë të shfrenuar.Fati e deshi që ishim në fund dhe shfaqja u mbyll me sukses të madh ,edhe pse nëna ime pa dashje u bë pjesë spektaklit në premierën e pare në fshatin tim.
About Post Author
