Farëza fjalësh urate presin të mbijnë
brenda mjedisit të tyre mistik prematurë.
Si kokrra tespije
dhjetra fjalë liturgjie.
Amin për një të nesërme të bekueme.
Farëza lulesh që duan të bëhen embrion
për përurimin e paqes së re
që duhet të lindë bashkë me diellin
ndër sy të njomë fëmijësh.
Dhe të bëhen prologu i kohës
që Valsi i Lumturisë
t’ua pushtojë zemrat aguridhe.
Farëza shpresash të marra në shenjë
udhës së një gjallnimi.
Idole hapash në ecjen e gjatë.
Vagullim sysh që duan të qeshin
me ritmin e frymës së jetës.
Farëzat e një dashurie që nuk duhet të thahet.
Janë aty, parathënia jonë fatshkruar.
Mëngjesin tjetër ndoshta do të mbijnë
për një buzëqeshje të nesërme
mbi një lot të së shkuarës.
Farëza ëndërrash pas një nate të trishtë
Në çelnajë duan të jetësohen.
Dhe pastaj
flaurí le të shpërthejë gëzimi
në kopshtin e bukur
nga fidanishte e sotme.
