JANNIS RITSOS
E P I T A F I ( 19-20 )
XI X
dhe ujin e pavdekshëm
të t’ jepja që të zgjoheshe,
qoftë për një çast të vetëm.
Ta shohësh ëndrrën, ta rrëfesh
dhe ta shijosh të plotë,
që ajo e gjallë pranë teje
gjithmonë të qëndrojë.
Gjëmojnë tregjet,ballkonet,
rrugët edhe rrugicat;
lulet që ke mbi trupin tënd
t’i shkulin çupërlinat.
Me atë gjak që tokën ngjeu,
morën zemër turmat,
zemrat e gjokset mal, britmat dete,
si pyje ngritur grushtat.
Bluza, uniforma ,u bënë njësh
ushtari me puntorin
Kuvendi , sytë dhe pulset
në një zemër ndriçonin.
O sa bukur kur njerëzit
duhen dhe rrojnë bashkuar,
si kundërmojnë gjithë vendet
qiejt qëndrojnë ndriçuar.
Tek po kalojnë trimat,
të fortë të vëllazëruar;
them, tokën, gjithësinë
ne i paskemi pushtuar.
Me bisht në shalë ujqit,
të strukur nëpër vrima,
i fshin e puntorit fshesë
si insekte mbeturina.
Oh,ku je të gëzosh , o bir,
o zog që të shikosh,
para nisjes, i vetmi im
botën ta përqafosh.
XX
I ëmbli im ti s’ ke humbur;
të mbaj brenda në damarë,
në damarët e gjithësisë,
hyr dhe jeto , o djalë.
Të shumtë shih kalorës,
ja, këtu kalojnë pranë,
të fortë, trupllastarë
të bukur si ty, azganë.
Të shoh mes tyre, biri im,
të ringjallur, mbijetuar,
e jotja pamje përmbi ta
e mijravizatuar.
E gjora unë, e madhja,
përmes turmës,thatimja
me këta thonj të mëdhenj
po shqyej prej toke plisat
përmbi surratit të ujqërve
dhe bishave i përplas,
që keqas ta coptuan
pamjen tënde të kristaltë.
Me të lëngatës tonë komb,
na ndjek dhe ti i fikur;
mblidhet kombi i litarit
rreth fytit të armikut.
Si e doje dhe si thoshje
kandilit pranë çdo darkë
dhe grushtin e tregoj kur ngre
këtë trupin tim shtrëmbac.
Duhet gjoksin pafaj ta çjerr,
po ja, përpara shkoj,
pas lotëve të mia qartë
diellin e kundroj.
Shkoj tek vëllezërit, bir,
të bashkoj me ta zemërim,
dhe pushkën tënde e kam marrë
pra, fli o biri im.
Fund.
About Post Author
