Vaso Papaj
Jepmë një puthje,
Si dielli i jep detit,
Kur shuhet drita e ditës.
Një puthje
Dhe errësira pa u ndjerë
Do t’i rrethojë verigat e galaktikës.
Të më verbohet ca çaste shikimi
Të më zbehen prapësitë e kësaj bote…
Të më harrojë trishtimi…
Dhe vetëm me një puthje
Shpjermë atje ku koha nuk ekziston më.
Qoftë atje ku është vështirë të jetohet,
Por atje ku çdo qelizë
S’do mund të më tjetërsohet.
Të mos thur poezi për yje larg, vitedritë
Nga ato me vargje të ëmbla psherëtimash,
Po për të keqen e pashpirt,
Që po na vdes çdo ditë,
Të lëshoj sokëllima vetëtimash.
Ndaj, jepmë një puthje të pafund.
Të gurgullojë nëpër tërë qenien time.
Dhe kështu, askush s’do të arrij të na mundë.