Poezi
Rruga shpinethyer, e zeze, e gjelber,
ku rrepat dhe bliret ia thyejne ngyrat,
gufarin ia mbushin ballkonit sygaper,
i cili mbi te tret shikimin gjer ne lodhje.
Loja nervore e ballkonit tim gri,
keshtu, nga mengjezi deri ne darke,
mbushur oret perdite me fare njeriu,
lari pafund moshe, kostume, fjalesh :
tundon ballkoni moskthimin e sages.
Po tjeter gje ndodh saora, tjeter send,
bie nata dhe qytetin ngjyen ne katran,
fshine syte trembur ballkoni syhapur,
njerezia bere zero, boshi prin mekatin.
Papritur, ndernate, bien qente natare,
te cilet lodrojne, qeshin-qajne, kllehen,
tek a tek ose grupe hajdute a kurvare,
gjalleria e zeze u zgjon policeve bilbilat’:
ballkoni, gjeri statik, ndjek universin,
asgje s’mbetet bosh, levizje ngjyrash jeta.
