Sot më ka nisur dita, me çeljen e syve.
Ashtu më çeli në një natë të gjatë janari.
Deri sot;
Çelin e mbyllin sytë, ditët e mija.
Do vazhdojnë ca kohë, deri sa të mbyll sytë.
Sa të rroj e të shuhem . Nuk do shuhet njerëzia.
Pas meje; përmbi gur, të lulëzojë poezia.
Si lulja mbi kep që gjeneron jetë.
Të më përcjellë kënga, në ikjen pa kthim.
Me tingujt e gurit të rrëzuar.
Me jetën që lulëzon paskëtaj.
Me ndarjen e gurit, prej malit pa vaj.
E shkruara fjalë mbi gur; me dhëmbjen e gurit, pa psherëtima.
E shkruara fjalë, në atë rrokullimë;
Në atë gremisje guri në zhurrel;
Është një këngë, pa ritëm e rima;
Është vaji i kepit, kur nga mali del.
Sot më nisi dita me çeljen e syve në terr.
Me udhën në mes, ku jeta jep e merr.
Me udhën në mes, ku jeta jep e merr
