Në copēthat e paemërt të jetës udhētova..
Të mijēra ëndërrave tē ngelur pērtokē..
E kohēn errēsuar diell kurrē su ngroha…
Nga lart zgjat dorē me kockat e ngrēna por më kot..
I mblodha thērrimet duke marrë veten me tē mirē..
Nē zgjimet e akullta ngrirē pa mēshirē..
Me kēmbēt qē dijta ku mē çuan ngritshēn mora udhē…
Nē jetēn pa jetē shënuar në çdo rrudhē…
Kockave thērrmuar gëlltitur me shpresē..
Thinjat e përgjakura më shkruajnē çdo dhimbje…
Ëndērrat e bëra letēra të bardhë tē fjetura…
Jetēn pa jetē mbledhur copëtha thërrime…
Bregut tē trubullt dallgēsh pa u kthyer kryenece…
Tē endesh pa shpresē të gjeshë realitetin..
Nē vetēdije qē jeta është dallgë dhe kthesē..
Eh në këtë jetë pa jetē spirancash thërrimesh udhën e zgjedhur!!!!
Shkroi!!
Miranda Troci Derti
